สัมพันธภาพมีอายุขัย

ไม่ว่าจะเป็นด้านดีหรือร้าย
สัมพันธภาพมีอายุขัย

อาจจะมีบ้างที่เป็นข้อยกเว้น
แต่น้อยเหลือเกิน

คนเมืองกรุง
จึงเป็นคนไร้เพื่อนสนิท
และไม่ได้เป็นศัตรูกับใคร

นี่ไม่ใช่สิ่งที่เรียกว่า
ต่างคนต่างอยู่

แต่ฉันเรียกมันว่า
สัมพันธภาพหมดอายุ

จิปาถะ ๒๒๑๑

อย่าให้ความรักนำทาง

อาจจะฟังดูเป็นพวกองุ่นเปรี้ยว
ออกมาในแนวทางต่อต้านความโรแมนติค
แต่ตอนนี้ผมรู้สึกว่า อย่าให้ความรักนำทาง

ที่มาของความคิดแบบนี้ก็เนื่องจาก
เปิดดูละคร ดูหนัง ฟังเพลง
ก็เห็นว่าสาเหตุหนึ่งที่ทำให้ปัญหามันมากมาย
ก็เพราะแต่ละคนใช้ความรักนำทาง
เอาความรักเป็นที่ตั้ง จนเกินไป
เรื่องราววุ่นวายมันก็เลยตามมาซะมากมาย
หากเพราๆลงซะบ้าง ก็อาจจะดี



ฟางเส้นสุดท้าย


เพิ่งอ่านหนังสือชื่อ
อีกหนึ่งฟางฝัน
บันทึกแรมทางของชีวิต
โดย จิระนันท์ พิตรปรีชา

หลังจากอ่านจบ
ก็ต้องไปรื้อหนังสือของเสกสรรค์ ประเสริฐกุล
ทุกเล่มที่เคยซื้อใว้ ก็เกือบทุกเล่มที่พิมพ์ออกมานั่นแหละ
กลับมาอ่านใหม่ อยากปะติดปะต่อเรื่องราวให้สมบูรณ์
อาจฟังดูเป็นการสนใจเรื่องชาวบ้านเกินเหตุ
ซึ่งความจริงมันก็เป็นเช่นนั้นแล แหะแหะแหะ

ตอนอ่านหนังสือของเสกสรรค์
ซึ่งจับเรื่องมาเล่าเป็นจุดๆ
การปะติดปะต่อเรื่อง จึงลำบาก
ครั้นจิระนันท์ เล่าเรื่องตามลำดับเวลา
ก็ทำให้เข้าใจที่มาของแต่ละเหตุการณ์ได้ดียิ่งขึ้น

แต่ที่เกริ่นมาซะยาวไม่ช่ายเหตุผลที่กำลังบันทึก
เพราะสิ่งที่นึกคิดอยู่ตอนนี้คือ
แม้เวลาจะล่วงผ่านไปนาน
สถาณการณ์บ้านเมืองไม่เคยเปลี่ยน

แม้ใครต่อใครจะบอกว่า
ประวัติศาสตร์มักจะหมุนวนกลับมาที่เดิม
แต่ผมกลับรู้สึกว่า
ผ่านมาเกือบสามสิบปี
กงล้อประวัติศาสตร์ยังไม่ได้หมุนไปที่ไหนต่างหาก

เรายังคงถกเถียงกันเรื่องเดิมๆ
ผมไม่เบื่อที่จะแลกเปลี่ยนทรรศนะในเรื่องแบบนี้หรอก
เพียงแต่ผมคิดว่าเรากำลังเดินทางมาถึง
จุดที่เรียกว่า ฟางเส้นสุดท้าย ของทรรศนะที่แตกต่าง
เพราะอีกฝั่งเริ่มที่จะใช้กำลังตัดสินปัญหา

ความฝันเหรอ .... ยี้

ตอนที่ทำ blog
เคยตั้งใจว่าจะบันทึก
สิ่งที่นึกคิดให้บ่อย
เท่าที่จะทำได้

ลองสังเกตุดู
ความบ่อยหรือมุ่งมั่น
เกิดขึ้นในช่วงต้นๆ
และก็เริ่มห่างหายไป
ห่างหายไป

อาจจะมีเหตุผลร้อยพัน
อาจจะฟังดูหน้าเชื่อเต็มไปด้วยเหตุผล
หรือช่างไร้สาระ
แต่มันก็ทำหน้าที่เป็นเพียงข้ออ้าง
ก็เท่านั้น

เหตุการณ์ทำนองนี้
ก็เกิดขึ้นบ่อยๆ
กับหลายๆเรื่อง

บางเรื่อง
บางความตั้งใจ
ที่ห่างหาย
จนลืมมันไปแล้ว


หลายเดือนมานี้
ผมพยายามวางแผนเที่ยว
ความตั้งใจอยากไปเห็นที่ต่างๆ
มันยังมีอยู่เต็มเปี่ยม

แต่ความเป็นไปได้ของโอกาสการเดินทาง
เริ่มห่างหาย
จนเหมือนกับว่า
ได้แค่คิด

บางคนบอกว่า
มีฝันอะไรก็จงมุ่งมั่น
เพื่อตามฝันนั้น

มันฟังดูยี้ๆ ยังไงไม่รู้
เวลาใครพูดว่า
มีความฝัน
มันฟังดูเฟื่อๆยังไงไม่รู้

เอาเป็นว่า
ถึงวันนี้
เรายังมุ่งมันกับเรื่องอะไรกันอยู่บ้าง
แล้วข้ออ้างอะไร
กำลังเป็นอุปสรรคของความมุ่งมั่นนั้น


บางทีแค่ความมุ่งมั่นที่จะทำอะไรซะบ้าง
อาจจะจรรโลงโลก
หรือทำให้แผ่นดินต่ำลง
ก็อาจจะดูน่าสนใจ
กว่าการปล่อยให้ชีวิตดำเนินไป
แบบวัน ต่อวัน

ซึ่งถ้าเป็นแบบนั้น
เราก็จะเป็นแค่สิ่งมีชีวิตที่น่าเบื่อหน่ายอีกชนิดหนึ่ง
ก็เท่านั้นเอง