เตรียมตัวก่อนไปท่องโลก

ผมวางแผนคร่าวๆใว้ว่า
แต่ละครั้งที่ใช้วันลาพักร้อน
พยายามเลือกช่วงเวลา
ที่พอจะทำให้สามารถเดินทางได้นานๆ
ยิ่งเดี่ยวนี้
ค่าตั๋วเครื่องบินแพง
ยิ่งต้องวางแผนอย่างรอบคอบ

สำหรับปีที่ผ่านมา
ทริปใหญ่ปลายปีถูกเลื่อนมาเรื่อยๆ
แรกเริ่มผมวางแผนว่าจะไปดูเทือกเขาหิมาลัยฝั่งอินเดีย
เป้าหมายแรกคือ เลห์ หรือ ลาดัก ตั้งใจจะเดินทางในเดือนสิงหาคม
แล้วก็ขยับมาเป็นกันยายน ซึ่งยังคงเดินทางไปเลห์ได้
แต่ก็มีเหตุให้ต้องเลื่อนไปเดือนตุลา
ซึ่งถึงตอนนั้นก็ไม่เหมาะจะไปเลห์
ก็ต้องหาที่ใหม่ ที่เป็นช่วงเวลาที่ดีของสถานที่ที่จะไป

เหตุการณ์ก็วนไปวนมาแบบนี้
จนเกือบวันจะเดินทางนั่นแหละ
จึงสรุปกันได้
เพราะต้องจ่ายเงินค่าตั๋วเครื่องบิน



นี่คือความลำบากแรกของการเดินทางท่องเที่ยว
ขั้นตอนนี้แบ่งเป็นสองส่วนคือ
ส่วนแรก
การกำหนดช่วงเวลาเดินทาง
หากเราเลือกเดินทางคนเดียว
ปัญหาเรื่องนี้ก็จะน้อยลง
แต่เมื่อไหร่ที่จำนวนคนเพิ่มขึ้น
ข้อจำกัดของแต่ละคน คนละนิดละหน่อย
บวกๆกันก็ทำให้จัดทริปลำบากมาก

ส่วนนี้ก็ได้อย่างเสียอย่าง
ใครเบื่อต้องรอพรรคพวกก็เดินทางเดี่ยว
ใครยังไม่กล้าแกร่งพอ ก็ต้องอดทน ทำใจ

ส่วนที่สอง
การเลือกจุดหมาย
ฟังดูเหมือนจะง่าย
แต่ขั้นตอนนี้ยากพอๆกับการกำหนดช่วงเวลา
และมีผลขึ้นต่อกันและกันอย่างมาก

บางสถานที่เหมาะ และเดินทางได้
ในแค่ช่วงเวลาๆสั้น
หลายๆสถานที่ ช่วงเวลาที่ดีที่เหมาะ
อาจจะไม่ตรงกับช่วงที่เรามีเวลา
และยังเกี่ยวพันไปถึงว่า
เป้าหมายเหล่านี้เป็นตัวกำหนดค่าใช้จ่าย
แม้ว่าบางสถานที่จะไปช่วงไหนก็สวย
แต่สมาชิกบางคนบอกว่างบประมาณเกินกำหนด
ก็เป็นอันตกอันดับไป

ส่วนมากการคัดเลือกสถานที่
มักหาข้ออ้างว่าตามใจใครสักคน
หรือหาเหตุผลที่ไม่มีน้ำหนัก
จากอะไรบางอย่าง
บางคนบอกว่านี่คือธีมของทริป
และก็มักจะเอาใว้กล่าวหา
คนที่ถูกอุปโลกขึ้นมาเป็นเจ้าของทริป
หากเกิดปัญหาอะไรระหว่างการเดินทาง
ก็เพื่อความคะนองปากนั่นแหละ



เมื่อมากถึงขั้นที่เราก็จะมีตั๋วเครื่องบินในมือ
ก็หมายความว่าเรามีเป้าหมายแรกแล้ว
นั่นคือเดินทางไปเริ่มต้นที่เดลี ปรเทศอินเดีย
และเดินทางกลับจากเดลีสู่ กรุงเทพมหานคร
เดินทางทั้งหมดประมาณ 18 วัน
ออกจากสุวรรณภูมิในเช้าวันที่ 20 ธันวาคม
และคาดว่าจะกลับมาถึงสุวรรณภูมิตอนตีห้าของวันที่ 6 มกราคม

ขั้นตอนต่อจากนี้ทั้งหมด
เป็นหน้าที่หลักของผม
เนื่องจากว่าผมเป็นคนจัดการ
เรื่องแผนการเดินทางทั้งหมด

วิธีการที่ใช้คือ
อ่านหนังสือทุกเล่มที่เกี่ยวข้อง
อ่านจากเว็บต่างๆ
พยายามเก็บข้อมูลให้มากที่สุด

แต่ก็นั่นแหละ
อินเดียนะ
ไม่ใช่ประเทศเล็กๆ

เราจะเลือกท่องเที่ยวแบบไหน
เลือก และข้าม ที่ไหน
เดินทางอย่างไร
พักที่ไหน
จิปาถะทั้งหมดนี้

ต้องใช้เวลา
ในการเตรียมการ

แต่ะหลังจากกลับจากไฮเดอราบัด
ตอนต้นเดือนธันวาคม
ผมก็ต้องรีบจะสางงานทั้งหมด
ก่อนเดินทางท่องเที่ยวยาว

แผนการเดินทางคร่าวๆ ร่างแรก
จึงเสร็จเรียบร้อยบนเครื่องบิน
จากสุวรรณภูมิมุ่งสู่เดลี

และแน่นอน
แผนนั้น ก็ถูกปรับรายวัน
จนถึงวันเดินทางกลับเลยทีเดียว



เกริ่นมายาวขนาดนี้
เพื่อจะร่ายยาวการท่องเที่ยวรูปแบ็คแพ็คแบบไทยๆ
ตั้งใจใช้คำนี้จริงๆ เพราะว่ารูปแบบการท่องเที่ยวแบบนี้
มันเป็นลูกผสมจริงๆ ผมยังสีหน้าชาวต่างชาติที่แปลกใจ
ในคราวที่พวกเราเก้าคนไปเดินเทรคกิ้งที่เส้นทางอัณนาปูรณะ
ทุกคนแปลกใจว่าสมาชิกเก้าคนที่ไม่ได้เป็นเพื่อนกันมาก่อน
เดินทางท่องเที่ยวแบบที่เขาเรียกกันว่าแบ็คแพ็คได้ยังไง
จริงๆพวกเราก็งงว่าเขาแปลกใจอะไร
พวกเราสรุปกันง่ายๆว่า เราเอาวิธีการที่เราใช้กับการเดินป่าในเมืองไทย
แค่ขยายเป้าหมายไปสู่เส้นทางที่ไกลมากขึ้น
ก็เท่านั้นเอง

สำหรับการท่องเที่ยวอินเดีย 18 วันครั้งนี้
เป็นความตั้งใจว่าอยากบันทึกละเอียดๆสักครั้งหนึ่ง
เก็บใว้กันลืม

แล้ววันที่หนึ่ง
ถึงวันที่สิบแปด
จะทยอยกันมาเรื่อยๆ
ตามจังหวะที่เป็นไปได้

สิ่งที่ได้มา และสิ่งที่เสียไป

หากใครติดตามข่าวต่างประเทศ
ประมาณกลางเดือนมกราคม
อาจจะได้ยินข่าวบริษัท SATYAM
บริษัทด้านไอทีอันดับต้นๆของประเทศอินเดีย

ผมไม่ได้ตามข่าว
เลยไม่มีรายละเอียด
แต่สิ่งที่รับรู้จากเพื่อนร่วมงานในที่ทำงานคือ
บริษัทนี้ถูกจับได้ว่ามีการตกแต่งบัญชี
และผู้บริหารระดับสูงก็โดนจำคุก
เนื่องจากรู้เห็นในการกระทำดังกล่าว

คำถามคือ ข่าวนี้เกี่ยวอะไรกับงานที่ทำ

คำตอบคือ เกี่ยวข้องโดยตรงมาก
เนื่องจากโครงการที่เมืองไฮเดอราบัด
เป็นโครงการสัมปทานที่รัฐบาลลงนามกับบริษัท MAYTAS
ซึ่งบริษัท MAYTAS คือบริษัทลูกของ SATYAM
(ขนาดชื่อยังจงใจตั้งให้แค่อ่านสลับด้านเลย)

และคนที่ดูแลโครงการที่ไฮเดอราบัด
ก็คือผู้บริหารที่โดนจำคุกนั่นแหละ

สรุปคือ โครงการที่ไฮเดอราบัด
มีอันเป็นไปตั้งแต่เริ่มต้นโครงการได้ไม่ถึงสี่เดือน
ทางบริษัทอาจจะต้องเสียโครงการใหญ่ในมือออกไป

จึงอาจจะถือเป็นโชคดีของผม
ที่ได้เดินทางไปทำงานที่นั่น
ก่อนที่โครงการจะถูกชะลอไป
อย่างไม่รู้กำหนด

การเดินทางไปทำงานต่างประเทศ
ทำให้เรามองเห็นศักยภาพของตัวเองชัดเจนขึ้น

เนื่องจากหากเราทำงานอยู่ที่สำนักงานกรุงเทพ
งานทั้งหมด จะถูกติดต่อทางอีเมลล์
เรามีเวลาที่จะนั่งหาข้อมูลเพื่อตอบคำถาม
เรามีพนักงานคนอื่นๆ ไม่ว่าจะเป็นหัวหน้าหรือลูกน้อง
คอยสนับสนุนหรือช่วยกันทำงาน
เรามีข้อมูลที่กระจายอยู่ตามตู้เอกสารต่างๆ
และเราสามารถหลบหรือเลี่ยงบางเรื่องได้
มันเหมือนเราตั้งรับศึกอยู่ในป้อมปราการ
การรบศึกแบบนี้ โอกาสแพ้จึงมีน้อยมาก

แต่การเดินทางไปยังถิ่นของลูกค้า
เปรียบเหมือนกับการถูกส่งไปสู่สนามรบ
ในขณะที่มีอาวุธเพียงคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คหนึ่งตัว
แล้วที่เหลือทั้งหมดคือความสามารถส่วนตัว
ไม่ว่าจะเป็นความรู้ที่สั่งสมมา ศิลปะการเผชิญหน้ากับลูกค้า
เราจะต้องตอบคำถามลูกค้าอย่างมืออาชีพ และทันที
แค่สองคำนี้ก็ยากมากแล้ว
เราอาจจะถูกรุมล้อมด้วยลูกค้าหลายๆคน
ทุกๆคนก็รอการตอบสนอง
และแน่นอน เราต้องทำทั้งหมดนั้นด้วยตัวคนเดียว

การทำทุกอย่างด้วยตัวคนเดียว
ในขณะที่เครื่องมือสนับสนุนมีจำกัดมากๆ

เราอาจจะพริ้นงานไม่ได้
บางโปรแกรมเราอาจจะไม่มีใช้
ข้อมูลบางอย่างอยู่ที่กรุงเทพ
โทรถามใคร หรือปรึกษาใครก็ไม่มี
จิปาถะ ของอุปสรรค

แต่เราต้องทำราวกับว่า
เรารับมือกับปัญหาเหล่านี้ได้
ง่ายๆ

ทั้งหมดนี้แหละ คือความยาก
ทั้งหมดนี้แหละคือ ประสบการณ์
มันทำให้เราได้รู้ว่า
เราต้องปรับปรุงศักยภาพอะไรอีกบ้าง
เราจึงจะพร้อมที่จะออกไปรบนอกบ้าน

เพราะเมื่อไหร่ที่เราพร้อมในทุกสนามรบ
เมื่อนั่นแหละที่เราจะเข้าใกล้
ความเป็นมืออาชีพ

ถึงตอนนี้
หัวหน้าบอกว่าให้ไปประชุมที่มุมไบ
ผมก็รู้ตัวเอง และตอบอย่างชัดเจนว่า
รอไปก่อน

เพราะทุกคนบอกว่า
ลูกค้าที่มุมไบ
โหดกว่าไฮเดอราบัด
มากมาย จนบรรยายไม่หมด

ผมขอฝึกฝีมืออีกหน่อย
แล้วค่อยเจอกัน
บรรดาลูกค้าทั้งหลาย

เดินทางไปทำงาน

ผ่านมาหลายวัน
จนข้ามปี
ผมขอย้อนกลับไปบันทึก
การเดินทางออกไปทำงาน
นอกอาณาจักรไทยครั้งแรก

วันที่ 19 พย
สายการบินไทยนำผมสู่ประเทศอินเดีย
ปลายทางที่เมืองไฮเดอราบัด

แม้จะเดินทางพร้อมกับหัวหน้า
แต่เป็นครั้งแรกที่เดินทางสู่ประเทศนี้
มีความหวั่นๆเล็กน้อย
และผมก็ถือวีซ่าท่องเที่ยว
แตกต่างจากคนอื่นๆที่ถือวีซ่าธุรกิจ

ตอนที่ผ่านตม
ทางเจ้าหน้าที่ก็คงงๆ
ผมอาจจะเป็นนักท่องเที่ยวจำนวนน้อยมากของเมืองนี้
ก็เมืองไอทีที่จะมาแทนบังคลอร์
ทุกคนเดินทางมาทำงาน
ไม่มีนักท่องเที่ยวเลย

เมื่อผ่านตม เป็นที่เรียบร้อย
รับกระเป๋าแล้วก็ออกมาด้านนอก
มีรถของโรมแรมมารับเรียบร้อย











สภาพโรงแรม
ดีกว่าที่คิดมาก


ตื่นเช้ามา
ทานอาหารที่ห้องอาหารของโรงแรม
ซึ่งส่วนใหญ่ก็เป็นเพื่อนร่วมงาน
การพูดคุยจึงหนีไม่พ้นเรื่องงาน

ประมาณเก้าโมงของที่อินเดีย
ซึ่งช้ากว่าไทยชั่วโมงครึ่ง
รถของบริษัทก็จะมารับไปทำงาน

นั่งทำงานจนมื้อเที่ยง
ก็หนีไม่พ้นแอปเปิ้ล
หรือไม่ก็พิซซ่า

แล้วก็นั่งทำงานต่อจนสองทุ่ม
กลับมาทานมื้อเย็นที่โรงแรม
การพูดคุยก็เป็นเรื่องงานๆๆ

ทานเสร็จก็แยกย้ายกันเข้าห้อง
เพื่อทำงาน ทำงาน และก็ทำงาน

ทำงานจันทร์ถึงเสาร์
หยุดวันอาทิตย์แค่หนึ่งวัน
ซึ่งพวกเราก็เช่ารถโรงแรมออกไปดูเมือง
ถือเป็นการดูงานไปในตัว















เป็นแบบนี้ จนถึงกำหนดกลับ
แต่ก็บังเอิญ
กลับประเทศไม่ได้
เพราะสนามบินปิด

หัวหน้าฝรั่ง
บอกว่าจะเดินทางไปมุมไบ

แต่ปรากฏว่ามุมไบ
เกิดสถานการณ์แย่
เกิดเหตุการณ์จับตัวประกัน

ท้ายที่สุด บรรดาคนไทยก็ต้องกลับประเทศแบบอ้อม
โดยบินจาก เมืองไฮเดอราบัด สู่ กัวลาลัมเปอร์
จากกัวลาลัมเปอร์ ก็บินเข้าภูเก็ต
แล้วก็นั่งรถตู้จากภูเก็ตเข้า กทม

จากเดินทางแค่สี่ชั่วโมง
กลับใช้เวลาเกือบยี่สิบสี่ชั่วโมง


ทั้งหมดนี้
ถือเป็นการผจญภัยครั้งแรก
ของการเดินทางไปสู่ประเทศอินเดีย

แน่นอนว่ามีครั้งแรก
ก็มีครั้งที่สอง