ส ะ ส า ง

ทุกคนต้องการเวลา
เก็บกวาดขยะ
ทั้งภายนอกและภายใน

จากภาระกิจประจำวัน
เราหยุ่งเหยิง
จนขยะรอบกาย
และขยะภายในจิตใจ
สะสม

จนกระทั่งหนังสือที่ให้ความรู้
ก็รวมกันกับเศษเล็กเศษน้อย
ดูไม่ต่างจากกองขยะที่เกลื้อนกลาดไปทั่วห้อง

แค่การพูดจากหยอกล้อ
ฉันท์คนคุ้ยเคย
ก็ทำให้เราโกรธเป็นฝืนเป็นไฟได้
และอยากโต้ตอบ
เพื่อความสาสมในจิตใจ

หาเวลาสักนิด
อยู่เงียบๆ
เก็บทิ้งขยะภายนอก
และพยายามเก็บกวาดขยะภายใน

โลกรอบตัวจะสะอาดขึ้น
โลกภายในจะสดใสเหมือนเดิม

นี่คือทั้งหมดของหนึ่งเดือนตุลาคม
ที่กำลังจะผ่านพ้นไป

เดือนที่ผมกำลังรู้สึกว่า
กระแสของกิจวัตรประจำวัน
กำลังเข้ามาสั่นคลอน
ความมั่นคงทางด้านอารมณ์
ความรู้สึกนึกคิดและจิตใจ

อุปมาเหมือน เราเคยมั่นใจว่า
เรายืนอยู่อย่างมั่นคง บนที่มั่นที่เราเลือก
แล้ววันหนึ่งก็มีมือที่มองไม่เห็น
มาจับเราให้ยกลอย
แค่โดยลมพัดแรงหน่อย เราก็โอนเอน
โดยที่เราไม่ได้รู้สึกว่า เท้าเรามันกำลังลอยจากพื้น
กลับไปโทษว่าเป็นความผิดของลมที่พัดแรง
ทั้งๆที่ระดับแรงลมระดับนี้
เป็นความรู้สึกสบายที่เราเคยชื่นชอบ

เราจำเป็นต้องก้มมองเท้าเราบ้าง
เพื่อที่จะตรวจสอบว่า
เรายังยืนมั่นคง อยู่ที่มั่นเราหรือเปล่า

และเช่นเดียวกัน

เราต้องให้เวลากับตัวเอง
เพื่อเก็บกวาดตะกอนขุ่นในจิตใจ
ทิ้งขยะที่รกรอบๆตัว

อย่างน้อย
โลกใบเล็กๆที่สวยงามของเรา
ก็ทำให้โลกใบใหญ่ๆนี้สวยงามเช่นกัน

ปล

1 อยากเขียนยาวๆ แต่ขี้เกียจอ่าน

2 คงมีหนังสือมาขายในงานสัปดาห์หนังสือเป็นล้านเล่ม
แต่กระผม เลือกที่อยากอ่านจริงๆ ไม่ได้เลย
ทำไม

3 เป็นไปได้ไหม ที่เราจะคิดและมองเห็นแต่ด้านดีๆของทุกเรื่อง
แล้วการพูดถึงแต่ด้านดีๆ เพียงอย่างเดียว เป็นการโกหกชนิดหนึ่งหรือเปล่า
แล้ว การเตือนภัย ล่วงหน้าคือ คนมองโลกในแง่ร้ายหรือเปล่า

แต่ละวัน ยาวนาน และผ่านไปยังรวดเร็ว

เวลาเดินเร็ว

ข้าพเจ้ากำลังรู้สึกแบบนี้
ทั้งๆที่เวลาก็เดินไปตามปกติ

แต่ละวันเหมือนจะยาวนานขึ้น

ข้าพเจ้าจะพยายามตื่นเช้าที่สุดเท่าที่จะทำได้
รีบเดินทางไปถึงที่ทำงาน
ซึ่งอยู่กลางเมือง

นั่งทำงานโน้นงานนี้
ประชุมร่วมกับคนโน้นคนนี้

ทำงานโดยไม่มีการพัก
เพราะอยู่ในช่วงการถือศีล
ไม่จำเป็นต้องให้เวลา
กับการทานมื้อเที่ยง

บ่ายโมง
เดินทางไปที่สำนักงานสนาม
ใช้เวลาบนทางด่วนคิดโน้นคิดนี่
จนแท็กซี่พาไปถึงจุดหมาย

นั่งประจำการที่โต๊ะ
ทำงานโน้นงานนั้น
โดยไม่ต้องเจรจาเรื่องงานกับใคร
ต่างคนต่างทำงานของตัวเองเงียบๆ

จนกระทั่งห้าโมงเย็น
เดินออกจากสำนักงานสนาม
มุ่งตรงสู่โรงฝิ่น
ระยะทางการเดินประมาณหนึ่งร้อยเมตร

พูดคุยสะสางงานกับเจ้าของโรงฝิ่นเล็กน้อย
จนกระทั่งใกล้เวลาหกโมง
เดินทางไปรับประทานอาหาร

หลังการรับประทานอาหารก็กลับมาทำงาน
ทำงานโน้นงานนั้น
จนกระทั่งสี่ทุ่ม
ก็แยกย้ายกันกลับ

ข้าพเจ้าเรียกแท็กซี่ที่หน้าโรงฝิ่น
ย้อนกลับเส้นทางเข้าเมือง

ประมาณห้าทุ่มหลังอาบน้ำ
ก็เริ่มทำงานต่อ
แล้วทางเลือกสองอย่างคือ
ถ้ายังไหวก็ทำงานต่อจนกระทั่งประมาณตีสาม
จึงทำการทานอาหารแล้วนอน

หรือหากไม่ไหวก็นอนก่อน
ประมาณตีสามครึ่งค่อยตื่นขึ้นมาทานอาหาร
แล้วทำงานต่ออีกนิดหน่อย
พอท้องไส้เริ่มเข้าที่เข้าทางก็นอนต่ออีกเล็กน้อย

แล้วก็กลับเข้าสู่เส้นทางเดิม

แม้จะดูเหมือนให้เวลากับการทำงานต่างๆเยอะแยะ
ก็ยังทำงานไม่ทัน

ด้วยงานที่เยอะตามกล่าว
ทำให้ต้องมีสมาธิจดจ่อ
เวลาจึงเหมือนผ่านไปอย่างรวดเร็ว

แต่ด้วยกลางวันทำงานที่ยาวนาน
จนบางครั้งเรื่องราวที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน
ข้าพเจ้ากลับรู้สึกราวกับว่า
มันเกิดขึ้นมาเมื่อสามวันก่อน

หากมีโอกาส

การนั่งนิ่งๆ
หายใจเข้าและหายใจออก
เฉยๆ

คือ ความสุขที่กำลังคาดหวังให้เกิดขึ้น

และดูเหมือนว่า
ความสุขเล็กๆของข้าพเจ้า
ลดลงเหลือเพียงเท่านี้แหละ