เมื่อสิ่งที่คุณรอ เดินทางมาถึง

อยากทำงานที่ได้เดินทางบ่อยๆ

ผมนึกแบบนี้มาตลอด

แล้วก็เชื่ออีกว่า
คนเราอยากได้อะไรก็ต้องพยายาม
วางแผนต่างๆ นานา
ดำเนินการมาหลายเดือน
ล๊อบบี้ผ่านคนโน้นคนนี้

จนเมื่อวันศุกร์
ก็เข้าไปขอเอ็มดีตรงๆ
ขอแบบบังคับ ขู่เข็ญ กราบกราน
เอ็มดีให้สองเหตุผลที่ไม่อยากให้ไป

เหตุผลแรก ภาษาอังกฤษคุณไม่ดี
เหตุผลที่สอง คุณดูเด็กมาก

ข้อแรกยังพัฒนากันได้
ข้อสอง ต้องไปเกิดใหม่
เพราะถึงหน้าจะเหี่ยวก็ไม่ทำให้ดูแก่
ก็คนมันตัวเท่านี้

แต่ท้ายที่สุด ให้บรรดาลูกพี่กล่อม
ทั้งฝรั่งและคนไทยเอ็มดีก็เลยยอม

กำหนดเดินทางสู่ HYDERABAD ประเทศ อินเดีย

19NOV
TG 329 BKK(20.35) - HYD(22.50)

28NOV
TG 330 HYD(23.55) - BKK(04.55)

แต่พอวันเสาร์ อาทิตย์
และจนถึงวันนี้

รู้สึกอย่างเดียวคือ

ไม่อยากไป
ไม่อยากไป
ไม่อยากไป

เพิ่งสำนึกได้ว่า
ชีวิตตื่นตีห้า
ออกกำลังกาย
ถึงที่ทำงาน
ทานข้าวเช้า
ทำงานจนเที่ยง (ทำไปเล่นไป)
แวะไปทำพิธีทางศาสนา
บ่ายทำงาน(นั่งดูรูปท่องเที่ยวได้แบบสบาย)
เย็นกลับบ้าน
อ่านหนังสือ
นอนไม่เกินสองทุ่ม

สิ้นปี โบนัส เยอะที่สุดในออฟฟิศ
เงินเดือนขึ้นเยอะที่สุดในออฟฟิศ

ไม่มีหนี้
ไม่มีภาระ

เป็นชีวิต
ที่ดีเท่าที่มนุษย์จะมีได้แล้ว

แล้วผมจะหาเรื่องใส่ตัวทำไม

ตอนนี้ไม่อยากไปไหนแล้ว
ไปทำงานไม่เหมือนไปเที่ยว
แค่เรื่องจัดกระเป๋าก็ไม่เหมือนแล้ว

อยากทำงานที่ได้เดินทางแบบนี้บ่อยๆ
แต่พอจะได้ทำจริงๆ
กลับอยากอยู่แบบเดิมของผมดีกว่า