ไม่เป็นสัปรด ท้อ และ แห้ว

วันนี้รู้สึกไม่สบายใจ
สาเหตุไม่มีอะไรมาก
แค่รู้สึกเซ็งตัวเอง

ทำไมต้องฝันถึงคนๆเดิมตลอดเวลา

ไม่ได้เบื่อที่ฝัน
แต่เบื่อที่ตื่นขึ้นมันแล้ว
มันเหมือนมีตะกอนในความรู้สึก
แล้วก็จะเกิดอาการเซ็งไปทั้งวัน

ช่วงไหนฝันบ่อยก็เซ็งบ่อย
ช่วงไหนไม่ค่อยฝันก็ไม่ค่อยเซ็ง

หากมีพรจากพระเจ้า
หนึ่งในข้อที่ฉันจะข้อคือ
ให้ฉันเลิกฝันถึงคนๆนี้ซะที

สำหรับวันนี้
อาการเซ็งของฉันมันคงมีมาก
มากจนฉันต้องหัวเราะออกมา
เพื่อรุ่นพี่ที่ทำงานทักว่า
ทำไมวันนี้ฉันซื้อแต่ผลไม้ไม่ค่อยมงคล
อันประกอบไปด้วย

แห้ว ท้อ
และ อีกอย่างก็ยังไม่เป็นสัปรด ซะอีก

เขียนอะไรดี เขียนอะไรไม่ดี

เมื่อวาน ปวดหัว
รีบกลับบ้าน ทานยา โทรศัพท์หาแม่
แล้วก็ปิดมือถือ ปิดไฟ เข้านอน
ประมาณหนึ่งทุ่ม

ไม่แน่ใจว่าเวลาประมาณเท่าไหร่
โทรศัพท์ภายในห้องดังขึ้น
น่าจะเป็นร้านซักรีด
แต่ขี้เกียจลุกขึ้นไปรับ

ตื่นมาอีกทีน้ำประมาณห้าทุ่ม
เพราะคอแห้ง
ดื่มน้ำ แล้วก็นอนต่อ

ตื่นอีกที่ตีสอง
ตามที่ตั้งนาฬิกาปลุกใว้
แต่อาการปวดหัวยังไม่หาย
จึงนอนต่อ

รู้สึกตัวอีกทีตีห้าครึ่งเพราะเสียงนาฬิกา
แต่ก็นอนต่อ ตื่นจริงๆ ก็แปดโมงเช้า
อาบน้ำ รีบแต่งตัวไปทำงาน

ลงมาข้างล่าง
ปรากฏว่าไม่มีเสื้อผ้าที่ฝากใว้ที่ประชาสัมพันธ์
ตามที่คาดใว้

จึงเริ่มสงสัยว่า
ใครโทรมา

เพราะโทรศัพท์ที่ห้องจะดังในสามกรณี
หนึ่งคือ พนักงานมาส่งเสื้อ
สองคือ พนักงานถามมิตเตอร์น้ำ
สามคือ เธอโทรมา
เมื่อไม่ใช่อย่างที่หนึ่ง
และ อย่างที่สองก็เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน
ก็เหลือเพียงอย่างที่สาม
แต่มันก็ไม่ควรจะเกิดขึ้น
เพราะเราเพิ่งไปงานแต่งงานของเธอกันมาหยกๆ

เมื่อสงสัยแล้วไม่มีคำตอบ
ก็... ช่างมัน


ความจริงวันนี้ฉันอยากเขียนกวี
เพราะตอนนี้ฉันอยากอ่านกวี
แล้วเขียนอะไรดี
หรือเขียนอะไรไม่ดีก็ได้
ฉันนึกไม่ออกจริงๆ

ก็ชีวิตฉันมันเรียบๆ แบบนี้แหละ

อยากเศร้า

ได้ยินคำร่ำลือมาจากเพื่อนๆว่า
ภาพยนตร์เรื่อง นานะ เศร้า
เพื่อนคนหนึ่งร้องไห้สี่ครั้ง
รุ่นน้องคนหนึ่งก็ร้องไห้ในตอนเดียวกัน

เมื่อรู้สึกว่าตัวเองจะไร้ความรู้สึกมากเกินไป
จึงพาสังขารไปนั่งดูหนังเรื่องนี้

แต่ก็ไม่เป็นผล
เพราะไม่รู้สึกเศร้าอย่างที่หวัง
แบบว่าเฉยๆ ด้วยซ้ำ
สงสัยจะไม่ค่อยอิน
เดี่ยวจะพยายามใหม่

เรื่องนานะ
เป็นเรื่องของหญิงสาวสองคนที่ชื่อเหมือนกัน
มันเหมือนขาวกับดำ
คนหนึ่งติสท์ซะเหลือเกิน
อีกคนหนึ่งก็ยังกะมาจากโลกที่มีแต่สีขาว

เรื่องราวเกี่ยวข้องพัวพันก็น่าสนใจ
น่าแนะนำให้ไปดู

ไม่อยากโทษ แต่ไม่อยากอภัย

แม่ก็นอนโรงพยาบาลมาสิบหกวันแล้ว
และก็คงต้องอยู่ไปอีกหลายวัน

สาเหตุที่ทำให้แม่ต้องนอนโรงพยาบาลคือ
ไตทั้งสองข้างฝ่อหรือลีบไปร้อยเปอร์เซ็นต์แล้ว
มันคืออาการ ไตวายเรื้อรัง

แล้วมัน เกิดขึ้นได้ยังไง
นี่คือคำถามแรกที่ฉันถาม
พี่ฉันตอบว่า เขาก็ถามหมอแบบนี้
แต่หมอก็ได้แต่นิ่ง

ปกติ แม่จะไปหาหมอทุกสองสัปดาห์
หมอจะทำการตรวจโน่นตรวจนี่แล้วก็จ่ายยา
ทำอย่างนี้มาเป็นเวลาแปดปี
แล้วจู่ๆ จะมาพบว่าไตฝ่อร้อยเปอร์เซ็นต์ได้ยังไง
มันน่าจะปรากฎอาการหรือแสดงผลนานมาแล้ว

คำตอบของข้อสงสัยนี้
คงต้องปล่อยไปตามสายลม

การรักษาอาการไตวายเรื้อรังมีสามวิธีคือ
เปลี่ยนไต ฟอกเลือด และล้างไตผ่านช่องท้อง
การเปลี่ยนไต ทำไม่ได้เพราะแม่อายุมากแล้ว
การฟอกเลือดทำไม่ได้เพราะแม่เป็นโรคหัวใจอ่อนๆ
เหลือวิธีการเดียวคือล้างไตผ่านช่องท้อง
ซึ่งต้องทำการผ่านตัดสอดท่อ
แล้วทำการล้างวันละสี่ครั้ง
หกโมงเช้า เที่ยงวัน หกโมงเย็น เที่ยงคืน

คำถามต่อมาคือ
มันมีทางเลือกอื่นนอกจากนี้ไหม
มีการแพทย์ทางเลือกอื่นหรือไม่

นั่นคือสิ่งที่ฉันและบรรดาพี่น้องต้องทำการหาข้อมูล
ภายในระยะเวลาอันจำกัด

นั่นคือปัญหาของวันก่อน
ถึงวันนี้ เราผ่านจุดนั้น
และเข้าสู่ปัญหาใหม่ๆ
ซึ่งยกขบวนกันมาเยือนครอบครัวเรา

งานแต่ง

วันจันทร์


เจ้าสาวแวะมาหา เพื่อแจกการ์ด
เราคุยกันหลายๆเรื่อง
ฉันถามเธอในหลายๆประเด็นเพื่อเป็นความรู้

กลัวไหม!
ตื่นเต้นไหม!
ดีใจไหม!
มั่นใจไหม!
อะไรทำให้คนสองคนตัดสินใจแต่งงานกัน!
ฯลฯ



วันพฤหัส



ฉันออกเดินทางจาก กทม ราวๆสามทุ่ม
กว่าจะถึงแม่สอดก็เป็นเวลาเกือบตีสาม


วันศุกร์


เข้านอนเพียงเล็กน้อย
ก็ต้องรีบตื่นมาเพื่อเข้าร่วมทำพิธีทางศาสนา
เจ้าบ่าวไม่มีญาติผู้ใหญ่ที่เป็นผู้ชาย
บรรดาเพื่อนๆจึงต้องกลายเป็นญาติผู้ใหญ่ไปโดยปริยาย
กว่าจะเสร็จเรื่องเสร็จราวก็ปาเข้าไปประมาณบ่ายสาม


หลังจากพิธีพ่อเจ้าสาวเดินเข้ามาพูดคุยเป็นการส่วนตัวเล็กน้อย
ฉันจะเข้าใจว่าคุณพ่ออยากจะพูดอะไร
แต่ฉันก็ทำใด้ดีที่สุดเพียงเท่านี้

แม้ว่าเมืองนี้จะน่าอยู่
แต่ฉันก็ไม่เคยคิดจะมาลงหลักปักฐานที่นี้
แม้ฉันยังไม่รู้ว่าบ้านของฉันมันจะอยู่ที่ไหน
แต่ฉันก็แน่ใจว่า ที่นี้ไม่ใช่บ้านของฉัน


หลังจากทานข้าวแล้ว
บรรดาเพื่อนๆก็แวะไปเที่ยวตลาดริมเมย
รู้สึกว่าตลาดเงียบลงไปกว่าสมัยก่อนอย่างมาก

จากตลาดก็แวะไปทานขนมกันที่ร้านข้าวเม่าข้าวฟ่าง
ร้านที่มีการจัดสวนและตกแต่งสถานที่ได้งดงาม

กลับมาถึงที่พักพวกเราก็นั่งพูดคุยสังสรรค์กัน
สอบถามเรื่องราวของกันและกัน
เพราะแต่ละคนก็ไม่ได้มีโอกาสเจอกันบ่อยนัก
กว่าจะได้เข้านอนก็ปาเข้าไปตีสอง


วันเสาร์


ความเดิมคือ ฉันตั้งใจจะอยู่ร่วมในงานเลี้ยงฉลอง
ซึ่งจะจัดเป็นงานโต๊ะจีนในตอนเย็น
แต่บรรดาเพื่อนๆ เริ่มเบื่อและอยากไปเที่ยวมากกว่า
ฉันจึงร่วมขบวนไปกับเขาด้วย

แม้ว่าจะเราต้องได้เจอกันอีกแน่นอนในวันเสาร์หน้า
เพราะจะมีงานเลี้ยงฉลองที่กรุงเทพ
แต่ฉันก็รู้สึกในหายกับการลาครั้งนี้
และฉันก็รู้สึกว่ามีหลายคนใจหายเหมือนกันฉัน

เราขับรถจากแม่สอด
มุ่งหน้าไปพักที่ภูแก้ว แถวเขาค้อ

ระหว่างที่อยู่ในรถ
เรื่องราวของฉัน ก็ถูกจัดเป็นหัวข้อสนทนาหลัก
เพราะฉันเป็นคนสุดท้ายที่ ยังโสด
และไม่มีวี่แววว่าจะได้ สละโสด

มีคำถามหนึ่งที่ฉันยังรู้สึกติดใจ
มีเพื่อนคนหนึ่งถามว่า

รู้สึกว่าตัวเองกำลังพลาดไปหรือเปล่า

ตอนนั้นฉันตอบไปว่า
คงเป็นโชคดีของคนอื่น
และคงเป็นโชคร้ายของฉันละมั้ง
ที่ทำให้เรื่องราวมันดำเนินไปอย่างที่มันควรจะเป็น

เพื่อนคนนั้นตอบกลับว่า

เบื้องบนอาจจะกำหนดคนๆหนึ่งมาให้เอ็งแล้ว
เพียงแต่เขาสร้างความน่าจะเป็นใว้แค่เจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์
แล้วให้เอ็งพยายามอีกสักสามสิบเปอร์เซ็นต์
แต่เอ็งก็มักจะไม่พยายาม
แล้วก็มานั่งโทษโชคชะตาอยู่ร่ำไป

ที่เหลือก็มีทั้งการสงสาร สมน้ำหน้า สมเพช
หรือ ตอกย้ำ อำ หรือ อะไรก็ตาม
ที่บรรดาสมองของเพื่อนๆสามารถคิดได้


วันอาทิตย์


ตื่นตั้งแต่เช้า ออกมาเดินเล่น
บรรยากาศในรีสอร์ทที่พักดีมาก
อากาศหนาว รู้สึกหนาวเข้าไปถึงใจ


เฮ้อ ฉันอยากแต่งงาน

หุหุหุ
แล้วต้องทำยังไงเนี่ย

เบื้องบน

วันก่อน

มีคนบอกกับฉันว่า
ชั่วขณะที่กระพริบตาบนสสรวงสวรรค์
เวลาบนโลกนี้ก็ผ่านไปหลายสิบปี
เขาคนนั้นบ่นน้อยอกน้อยใจว่า
แล้วหากเบื้องบนลืมมองเขาไปสักแค่ชั่วขณะ
มันไปกินเวลาไปทั้งชีวิตของเขาดอกฤา

ฉันปลอบใจเขาไปว่า
เบื้องบนมีความยุติที่ธรรมเสมอ
ไม่เคยมีใครถูกทอดทิ้งหรือหลงลืม


วันนี้

ฉันถามตัวเองว่า
ทำไมเราจึงต้องเจอแต่เรื่องหนักๆ
เบื้องบนต้องการทดสอบอะไรกันเหรอ

ลอย

คงไม่ใช่เรื่องบังเอิญ
ที่เธอไม่ได้คู่กับฉัน
เมื่อถึงเวลาเราจึงต้องจากกัน
ฉันไม่รู้ว่าเธอจะต้องไปเจออะไรบ้าง
และฉันเองก็ยังไม่รู้ว่าจะเจอกับอะไร
หวังเพียงแต่ว่า ทั้งเธอและฉัน
จะเจอแต่เรื่องดีๆ