สิ่งที่ได้มา และสิ่งที่เสียไป

หากใครติดตามข่าวต่างประเทศ
ประมาณกลางเดือนมกราคม
อาจจะได้ยินข่าวบริษัท SATYAM
บริษัทด้านไอทีอันดับต้นๆของประเทศอินเดีย

ผมไม่ได้ตามข่าว
เลยไม่มีรายละเอียด
แต่สิ่งที่รับรู้จากเพื่อนร่วมงานในที่ทำงานคือ
บริษัทนี้ถูกจับได้ว่ามีการตกแต่งบัญชี
และผู้บริหารระดับสูงก็โดนจำคุก
เนื่องจากรู้เห็นในการกระทำดังกล่าว

คำถามคือ ข่าวนี้เกี่ยวอะไรกับงานที่ทำ

คำตอบคือ เกี่ยวข้องโดยตรงมาก
เนื่องจากโครงการที่เมืองไฮเดอราบัด
เป็นโครงการสัมปทานที่รัฐบาลลงนามกับบริษัท MAYTAS
ซึ่งบริษัท MAYTAS คือบริษัทลูกของ SATYAM
(ขนาดชื่อยังจงใจตั้งให้แค่อ่านสลับด้านเลย)

และคนที่ดูแลโครงการที่ไฮเดอราบัด
ก็คือผู้บริหารที่โดนจำคุกนั่นแหละ

สรุปคือ โครงการที่ไฮเดอราบัด
มีอันเป็นไปตั้งแต่เริ่มต้นโครงการได้ไม่ถึงสี่เดือน
ทางบริษัทอาจจะต้องเสียโครงการใหญ่ในมือออกไป

จึงอาจจะถือเป็นโชคดีของผม
ที่ได้เดินทางไปทำงานที่นั่น
ก่อนที่โครงการจะถูกชะลอไป
อย่างไม่รู้กำหนด

การเดินทางไปทำงานต่างประเทศ
ทำให้เรามองเห็นศักยภาพของตัวเองชัดเจนขึ้น

เนื่องจากหากเราทำงานอยู่ที่สำนักงานกรุงเทพ
งานทั้งหมด จะถูกติดต่อทางอีเมลล์
เรามีเวลาที่จะนั่งหาข้อมูลเพื่อตอบคำถาม
เรามีพนักงานคนอื่นๆ ไม่ว่าจะเป็นหัวหน้าหรือลูกน้อง
คอยสนับสนุนหรือช่วยกันทำงาน
เรามีข้อมูลที่กระจายอยู่ตามตู้เอกสารต่างๆ
และเราสามารถหลบหรือเลี่ยงบางเรื่องได้
มันเหมือนเราตั้งรับศึกอยู่ในป้อมปราการ
การรบศึกแบบนี้ โอกาสแพ้จึงมีน้อยมาก

แต่การเดินทางไปยังถิ่นของลูกค้า
เปรียบเหมือนกับการถูกส่งไปสู่สนามรบ
ในขณะที่มีอาวุธเพียงคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คหนึ่งตัว
แล้วที่เหลือทั้งหมดคือความสามารถส่วนตัว
ไม่ว่าจะเป็นความรู้ที่สั่งสมมา ศิลปะการเผชิญหน้ากับลูกค้า
เราจะต้องตอบคำถามลูกค้าอย่างมืออาชีพ และทันที
แค่สองคำนี้ก็ยากมากแล้ว
เราอาจจะถูกรุมล้อมด้วยลูกค้าหลายๆคน
ทุกๆคนก็รอการตอบสนอง
และแน่นอน เราต้องทำทั้งหมดนั้นด้วยตัวคนเดียว

การทำทุกอย่างด้วยตัวคนเดียว
ในขณะที่เครื่องมือสนับสนุนมีจำกัดมากๆ

เราอาจจะพริ้นงานไม่ได้
บางโปรแกรมเราอาจจะไม่มีใช้
ข้อมูลบางอย่างอยู่ที่กรุงเทพ
โทรถามใคร หรือปรึกษาใครก็ไม่มี
จิปาถะ ของอุปสรรค

แต่เราต้องทำราวกับว่า
เรารับมือกับปัญหาเหล่านี้ได้
ง่ายๆ

ทั้งหมดนี้แหละ คือความยาก
ทั้งหมดนี้แหละคือ ประสบการณ์
มันทำให้เราได้รู้ว่า
เราต้องปรับปรุงศักยภาพอะไรอีกบ้าง
เราจึงจะพร้อมที่จะออกไปรบนอกบ้าน

เพราะเมื่อไหร่ที่เราพร้อมในทุกสนามรบ
เมื่อนั่นแหละที่เราจะเข้าใกล้
ความเป็นมืออาชีพ

ถึงตอนนี้
หัวหน้าบอกว่าให้ไปประชุมที่มุมไบ
ผมก็รู้ตัวเอง และตอบอย่างชัดเจนว่า
รอไปก่อน

เพราะทุกคนบอกว่า
ลูกค้าที่มุมไบ
โหดกว่าไฮเดอราบัด
มากมาย จนบรรยายไม่หมด

ผมขอฝึกฝีมืออีกหน่อย
แล้วค่อยเจอกัน
บรรดาลูกค้าทั้งหลาย