แต่ละวัน ยาวนาน และผ่านไปยังรวดเร็ว

เวลาเดินเร็ว

ข้าพเจ้ากำลังรู้สึกแบบนี้
ทั้งๆที่เวลาก็เดินไปตามปกติ

แต่ละวันเหมือนจะยาวนานขึ้น

ข้าพเจ้าจะพยายามตื่นเช้าที่สุดเท่าที่จะทำได้
รีบเดินทางไปถึงที่ทำงาน
ซึ่งอยู่กลางเมือง

นั่งทำงานโน้นงานนี้
ประชุมร่วมกับคนโน้นคนนี้

ทำงานโดยไม่มีการพัก
เพราะอยู่ในช่วงการถือศีล
ไม่จำเป็นต้องให้เวลา
กับการทานมื้อเที่ยง

บ่ายโมง
เดินทางไปที่สำนักงานสนาม
ใช้เวลาบนทางด่วนคิดโน้นคิดนี่
จนแท็กซี่พาไปถึงจุดหมาย

นั่งประจำการที่โต๊ะ
ทำงานโน้นงานนั้น
โดยไม่ต้องเจรจาเรื่องงานกับใคร
ต่างคนต่างทำงานของตัวเองเงียบๆ

จนกระทั่งห้าโมงเย็น
เดินออกจากสำนักงานสนาม
มุ่งตรงสู่โรงฝิ่น
ระยะทางการเดินประมาณหนึ่งร้อยเมตร

พูดคุยสะสางงานกับเจ้าของโรงฝิ่นเล็กน้อย
จนกระทั่งใกล้เวลาหกโมง
เดินทางไปรับประทานอาหาร

หลังการรับประทานอาหารก็กลับมาทำงาน
ทำงานโน้นงานนั้น
จนกระทั่งสี่ทุ่ม
ก็แยกย้ายกันกลับ

ข้าพเจ้าเรียกแท็กซี่ที่หน้าโรงฝิ่น
ย้อนกลับเส้นทางเข้าเมือง

ประมาณห้าทุ่มหลังอาบน้ำ
ก็เริ่มทำงานต่อ
แล้วทางเลือกสองอย่างคือ
ถ้ายังไหวก็ทำงานต่อจนกระทั่งประมาณตีสาม
จึงทำการทานอาหารแล้วนอน

หรือหากไม่ไหวก็นอนก่อน
ประมาณตีสามครึ่งค่อยตื่นขึ้นมาทานอาหาร
แล้วทำงานต่ออีกนิดหน่อย
พอท้องไส้เริ่มเข้าที่เข้าทางก็นอนต่ออีกเล็กน้อย

แล้วก็กลับเข้าสู่เส้นทางเดิม

แม้จะดูเหมือนให้เวลากับการทำงานต่างๆเยอะแยะ
ก็ยังทำงานไม่ทัน

ด้วยงานที่เยอะตามกล่าว
ทำให้ต้องมีสมาธิจดจ่อ
เวลาจึงเหมือนผ่านไปอย่างรวดเร็ว

แต่ด้วยกลางวันทำงานที่ยาวนาน
จนบางครั้งเรื่องราวที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน
ข้าพเจ้ากลับรู้สึกราวกับว่า
มันเกิดขึ้นมาเมื่อสามวันก่อน

หากมีโอกาส

การนั่งนิ่งๆ
หายใจเข้าและหายใจออก
เฉยๆ

คือ ความสุขที่กำลังคาดหวังให้เกิดขึ้น

และดูเหมือนว่า
ความสุขเล็กๆของข้าพเจ้า
ลดลงเหลือเพียงเท่านี้แหละ