อย่าเกลียดชังกันเลย : เสียงจากคนส่วนน้อย

วันศุกร์ นัดกินข้าว

ตอนเย็นนัดคุยงานฝิ่น
เสร็จแล้วก็รีบไปอีกร้าน
เพราะบรรดาพี่ๆ เขาเดินทางไปล่วงหน้าแล้ว

บทสนทนาในวงกินข้าว
นอกจากเรื่องการงานของแต่ละคน
ก็ย่อมหนีไม่พ้นเรื่องการเมือง

[ขอข้าม เพราะขี้เกียจเขียน ไปอ่านของมุกหอม ก็แล้วกัน คิดแบบนี้แหละ]

http://www.matichon.co.th/matichon/matichon_detail.php?s_tag=01fun06190349&day=2006/03/19

และอีกเรื่องที่ถือเป็นข่าวเล่าสู่กันฟังคือ
ภรรยาของพี่คนหนึ่งลงนิตยสารแพรว
พวกเราก็เปิดหนังสือดูประกอบข่าว
คอลัมน์เกี่ยวกับเรื่องการแต่งตัว
มีรูปพี่คนนี้พร้อมบทสัมภาษณ์
แต่ยังไม่มีโอกาสได้อ่าน ได้แต่เปิดดูรูป
และวันนี้ก็เหมือนที่เคย พี่เขาแต่งตัวตามปกติ
ปกติในระดับ ที่หนังสือเอาไปลงคอลัมน์นั่นแหละ



วันเสาร์ นัดกินข้าว


ตื่นมาสายๆ ไฟดับตามที่การไฟฟ้าประกาศ
รุ่นพี่โทรมาให้เข้าไปแก้งาน(ฝิ่น)

แวะไปจ่ายภาษีก่อน
ปีนี้ได้ภาษีคืน เพราะหักค่าอุปการะมารดา
แหะ แหะ แหะ

กว่าจะเลิกงานก็หกโมงเย็น
จริงๆ แก้งานแค่ครึ่งชั่วโมงก็เสร็จ
ที่เหลือเล่นเนต เพราะเป็นเนตความเร็วสูง - ที่บ้านไม่มี
นั่งดูรูปสถานที่ท่องเที่ยวต่างๆ
ดูแล้วก็เกิดกิเลส อยากไปมันทุกที่เลย

แวะเช่าหนังก่อนกลับที่พัก
ตั้งใจจะนอนดูเงียบๆ คนเดียว
ปรากฏว่าเพื่อนโทรมา ชวนไปกินข้าว
คนปฏิเสธไม่เป็นอย่างผม ก็ต้องไปตามระเบียบ

กินข้าวเสร็จ เพื่อนก็ชวนไปเดินคลองถม
เดินไป เดินมา วนไป วนมา ตีหนึ่งกว่า
เสร็จแล้วก็แวะไปดูการประท้วง นิดหน่อย
พอเป็นพิธี จะได้เก็บเอาใว้โม้ได้
แหะ แหะ แหะ

กลับมาถึงที่พัก อารมณ์อยากดูหนังยังอยู่
ก็เลยเลือกดู 40 years old virgin
คิดว่าจะเป็นหนังตลก ปรากฏว่าผิดคาด
ดูเป็นหนังจริงจังกับชีวิตพอสมควร

พระเอก อายุ 40 ปีแล้ว
ดูมีความสุขกับชีวิตเรียบง่ายตามสไตส์หนุ่มโสด
แถมแกยังไม่มีแฟน และยังบริสุทธิ์
[พลอตเรื่องมันคุ้นๆ ยังไงไม่รู้ :P]

แต่แล้ววันหนึ่งหายนะก็มาเยือน
เพราะเพื่อนร่วมงานรู้ว่ายังบริสุทธิ์นี่แหละ

ด้วยความหวังดี หรือเห็นเรื่องสนุก ซึ่งยากจะแยกแยะ
บรรดาคนรอบข้างก็พยายามแนะนำ
ทำอย่างโน้นสิ ทำอย่างนี้สิ ทำอย่างนั้นสิ

เรื่องมันก็มีเท่านั้นแหละ

แต่ท้ายที่สุด เมื่อความรักมันจะมา
คนที่รอคอยก็ต้องปรากฏขึ้นอย่างแน่นอน
โดยไม่ต้องพึ่งความหวังดีจากใคร

เหมือนตอนจบของหนัง
พระเอกพูดใว้ ประมาณว่า

ผมถามตัวเองมาตลอดว่า
ทำไมผมยังไม่ใครซะที
แล้ววันนี้ผมก็ได้คำตอบแล้วว่า
ผมรอคุณนั่นเอง

ดูหนังเรื่องนี้จบ ก็หลับทันที
ประมาณว่า ปิดตาปุ๊บ
สามวินาที หลับปั๊บ


วันอาทิตย์ ไม่มีนัดกินข้าว


ตื่นมาก็ดูหนังเรื่อง
อหิงสา จิ๊กโก๋มีกรรม

ถือว่าเป็นหนังที่ไม่เลวร้าย
แม้ว่าบางช่วงจะอืดไปหน่อย

ชอบอย่างหนึ่งคือ บทสนทนา เท่ดี
แม้จะเป็นความเท่แบบจนใจไปหน่อย

เนื้อเรื่องก็ไม่ได้มีอะไรมาก
หนังเล่นกับคำว่า กรรม
มันเหมือนกับว่า บทสนทนา เป็นเรื่องหนึ่ง
แล้วภาพที่ดำเนินไปกลับเป็นอีกเรื่องหนึ่ง

ดูหนังเสร็จก็หลับ
ราวกับว่า อดนอนมาเป็นปี
นอน นอน ตื่น ตื่น นอน นอน
จนเย็น แล้วก็ลงไปกินข้าว
แล้วก็ดูหนังเรื่อง clash
หนังที่เพิ่งได้รางวัลออสการ์ภาพยนตร์ยอดเยี่ยม

หนังพูดถึงสังคมอเมริกันหลังเหตุการณ์เวิร์ลเทรดถล่ม
สังคมเมืองที่เต็มไปด้วยคนหลากหลายเชื้อชาติ
คนผิวขาว คนผิวดำ แมกซิกัน เปอร์เซีย เอเชีย
ทุกคนอยู่ในเมืองใหญ่อย่างหวาดระแวงกันและกัน
ไม่มีใครอยากใว้ใจใคร ทุกคนพร้อมจะกล่าวโทษอีกฝ่ายเสมอ
ปัญหาการเหยียดผิวที่ฝั่งอยู่ในความรู้สึก และยังดำรงค์อยู่ในชีวิตจริง
ปัญหาการแบ่งเชื้อชาติที่ยังคงพบเจอได้ทั้งทางตรงและทางอ้อม
เหล่านี้ล้วนสร้างความแตกแยกขึ้นในความรู้สึกของคนร่วมสังคม

ดูหนังเรื่องนี้แล้ว เกิดคำถามว่า
มันเป็นขนาดนี้เลยหรือเปล่า
หรือว่าหนังมันนำมาขยายเพื่อให้เห็นได้ชัดเจน

แต่ก็อีกนั่นแหละ
ปัญหาการแบ่งเขาแบ่งเรา
มันมีอยู่ในทุกสังคม
และมันก็ย่อมสร้างแต่ปัญหาไม่รู้จักจบ

ไม่เชื่อ ลองหันไปมองรอบตัวสิ
พื้นที่ของความเกลียดชัง
กำลังจะยึดครองสังคมนี้
อย่างสิ้นเชิงแลัวนะ



วันจันทร์ นัดทานข้าว


พยายามสะสางงานให้หมด
เพราะกลัวว่ามันจะค้างคาไปจนถึงสิ้นเดือน

ตอนเย็นรุ่นพี่โทรมาบ่นเรื่องการเมือง
ฟังแกร่ายยาวไปเกือบสองชั่วโมง
จนโทรศัพท์แบตหมด

และมันก็สร้างปัญหา
เพราะจำไม่ได้ว่า
เพื่อนๆ นัดเจอกันที่ร้านชื่ออะไร
จำได้แค่ว่าอยู่ซอยไหน

พยายามเดินหาโทรศัพท์สาธารณะ
แต่หายากมากในเมืองนี้
หรือแม้จะหาเจอก็ยากมากที่จะใช้ได้

เดินไปเดินมา จนเจอร้าน
ด้วยความคาดเดา

แล้วพวกเพื่อนก็ย้ายร้าน ไปหาข้าวกิน
ในตอนหัวค่ำ วงสนทนามีแต่เรื่องการเมือง
แต่พอตกดึก เราก็คุยกันแต่เรื่องความรัก
กว่าวงสนทนาจะจบ กว่าจะได้นอน ตีสอง