สารกระตุ้น หมายเลข สอง

สารกระตุ้น เล่มสอง
หน้าปก เซอร์ไพรส์ นั่นแหละ
คาดว่าคงออกมานานแล้ว
เพิ่งเห็น ก็เลยเพิ่งซื้อ
ก็เลยเพิ่งมีโอกาสได้อ่านตอนประมาณเที่ยงคืน - หลังเลิกงาน
พยายามอ่านให้จบทุกคอลัมน์ แต่ไม่สำเร็จ
กว่าจะหมดก็ตีหนึ่งกว่าๆ
ตอนนี้ก็พยายามนึกว่า
มีอะไรติดอยู่ในหัวบ้าง

อย่างแรกที่จำได้
บทสัมภาษณ์ ปราบดา
ดีใจที่ได้อ่าน แม้ไม่ได้มีอะไรใหม่ แต่ก็ชอบ
มีหลายประเด็นที่น่าจะเอามาพูดกันต่อเช่น


"เฮ้ย...อาทิตย์นี้มีหนังสืออะไรที่น่าสนใจออกมาบ้างนะ เราเดินไปดูที่ร้านหนังสือดีกว่า"

ปราบดาบอกว่าคนแบบนี้มีน้อย
ยิ่งถ้าตีความเหมารวมถึงคนที่อ่านหนังสือวรรณกรรม
ปราบดาบอกว่าไม่น่าจะมีถึงหมื่นคน

ตกใจ ไม่อยากเชื่อ
เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นเราก็อาจจะจัดอยู่ในหมื่นคนนั้น
แล้วบรรดาคนที่เรารู้จักอีกเป็นสิบๆคน
ก็อยู่ในหนึ่งหมื่นนั้นด้วย
ก็ถือว่า เรารู้จักคนพวกนี้เยอะ
ตกใจ ไม่อยากเชื่อ

แล้วอีกอย่าง ที่เราสงสัยมานาน
ว่าจะถามคนคุ้นเคยเซอร์ไพรส์ซะทีคือ
คุณปราบดาเขาเคยโกรธไหม
แล้วเวลาเขาโกรธมันเป็นอย่างไร
ซึ่งพี่โอ๊ทส์ก็สงสัยเหมือนผม
แต่ต่างกันคือ เขาสงสัยแล้วก็ถามแล้ว

แล้วปราบดาก็ตอบได้ ปราบดามากๆ
ประมาณว่า

ผมอาจจะโกรธ แต่ผมขี้เกียจขยับตัว
ผมเลยไม่ได้แสดงอาการโกรธ

อ้อ มีความรู้ใหม่ที่เพิ่งนึกออก
วันก่อนไปเที่ยวแถวเขาชะเมา
บรรดาเซียนเดินป่าทั้งหลายบ่นถึงสิ่งที่ไม่อยากเจอ ขณะเดินป่า
อันได้แก่ ทาก อันนี้มีคนกลัว แต่ไม่มาก
เห็บ อันนี้บอกกันว่า เกาะแล้วอาจจะอยู่ยาวถึงหนึ่งปี
อีกหนึ่งคือ คุ่น ทุกคนบอกเป็นเสียงเดียวกันว่า
กัดเจ็บมาก โดนเข้าไปแล้ว แพ้กันทุกราย บวมด้วย

อันนี้ไม่เกี่ยวกัน แค่รู้สึก
พ่อแม่เขาตั้งชื่อลูกได้ตรงกับ คุณสมบัติดี

อีกคอลัมน์ที่ชอบคือ คอลัมน์ที่ถามถึงหนังสือที่อ่าน เพลงที่ฟัง หนังที่ดู
เล่มนี้คนที่มาตอบคือ ริค วชิรปิลัน (ไม่รู้ชื่อเขียนแบบนี้หรือเปล่า)
ชอบอ่าน คอลัมน์แบบนี้ เพราะบางทีมันอาจจะนำเราไปรู้จักอะไรใหม่ๆ
แล้วก็รู้สึกเองว่า เราอาจจะรู้จักคนๆนั้นมากขึ้น จากสิ่งเหล่านี้
เพราะเราเชื่อมาตลอดว่า คนๆเติบโตมาจาก สารที่ส่งผ่านมาทางสื่อเหล่านี้

อีกคอลัมน์คือ คอลัมน์หน้าสุดท้าย
จำชื่อไม่ได้ว่าชื่อคอลัมน์อะไร
แต่เนื้อหาเขียนถึงแรงบันดาลใจ

คนเขียนบอกว่า สมัยเรียน
เขาเป็นคนที่ร้องเพลงไม่เก่ง
ขึ้นประกวดทุกเวที
ทุกครั้งที่ขึ้นก็จะเต้นและร้อง เต็มที่ มาก มาก
และเขาก็รู้สึกว่า ทุกคนสนุกไปด้วยกับเขา
มีครั้งหนึ่ง กรรมการถึงขั้นลุกไปเต้นด้วย
แต่เขาก็แพ้ทุกเวที

เวลาผ่านไป

เขามีโอกาสไปดูการแข่งร้องเพลง
แต่ครั้งนี้เขาไม่ได้ลงแข่ง

มีเด็กคนหนึ่งขึ้นมาร้อง
เสียงไม่ดี แต่เขารู้สึกว่ามันเต็มที่ และสนุกไปกับมันมาก
พอเด็กคนนี้ร้องจบ เขาลุกขึ้นปรบมือ
และแน่นอน ว่า หมอนั่นแพ้

หลังจบการประกวด
เด็กคนนั้นเดินมาหาเขา บอกว่า
ผู้เขียนเป็นแรงบันดาลใจให้เขาลุกขึ้นมาทำแบบนี้
เขาเคยได้ดูผู้เขียนมาก่อน
แล้วตอนดูเขาก็รู้สึกว่า เขาสนุกมาก
เขาเลยลุกขึ้นมาทำบ้าง

อีกเรื่อง ที่ผู้เขียนเล่า แต่ไม่ค่อยเกี่ยวกันคือ

ผู้เขียนบอกว่า
เขาชอบผู้หญิงคนหนึ่ง
ก็เขียนจดหมายอิเลคทรอนิค
ไปบอกเล่าเรื่องราวชีวิตของตัวเอง
ให้ผู้หญิงคนนั้นอ่าน ทุกวัน

หนึ่งปี ผ่านไป
เป็นไงต่อ ไปหาอ่านเอง
แค่นี้ก็แถบจะเรียกว่าขโมยงานเขียนเขาแล้ว

ส่วนคอลัมน์อื่นก็ยังไม่ค่อยมีอะไรสะดุดความคิด

อ้อ อีกคอลัมน์ที่ไม่ชอบเลยคือ
คอลัมน์ คอวินทร์ เลียววาริณ
เขาทำอะไรของเขาอะไร
รูปก็ไม่สวย สารก็เบาหวิว เรื่องราวก็พื้นๆ
ใครชอบบ้างอะ อยากรู้