สามคนสิบล้านกว่า

- ๑ -



รุ่นพี่คนหนึ่งทำหน้าตาเซ็ง เซ็ง
ผมถามว่า เป็นอะไร
รุ่นพี่ตอบว่า ก็มันไม่มีอะไรชัดเจน
เนี่ยก็เพิ่งสร้างหนี้มาหยกๆ
พวกพี่สามคนก็ปาเข้าไปสิบล้านแล้วนะ

[เรื่องความไม่ชัดเจนขอข้าม]

ผมติดใจกับคำว่า สามคนสิบล้าน
ฟังแล้วทำให้รู้สึกอะไรหลายอย่าง
ถามว่าไอ้หลายอย่างคืออะไรบ้าง ก็ตอบยาก
ตกใจ แปลกใจ ประหลาดใจ ไม่อยากได้ยิน
หรือ สงสารคนอื่น สงสารตัวเอง เศร้า
ไม่รู้อะไรที่แน่ชัดมากนัก
เอาเป็นว่ารู้สึกแปลกๆ ก็แล้วกัน

อะไรเป็นสาเหตุให้คนสามคน
อายุรวมกันประมาณร้อยกว่าๆ
เป็นหนี้รวมกันสิบล้านกว่าๆ

นี่อาจจะเป็นวิถีชีวิตปกติ
แต่มันคือวิถีที่ถูกต้องแล้วจริงๆหรือ




- ๒ -


เที่ยง วันศุกร์
หลังจากทำพิธี และฟังธรรมตามปกติ
เดินออกมา เจอบรรดาผู้คนที่ยืนรอรับบริจาค
ไม่อยากใช้คำว่าขอทาน เพราะเขาไม่ได้เป็นขอทาน

ผมหยิบเงินและก็บริจาดให้รายแรกที่เจอ
แล้วก็เดินผ่านรายอื่นๆ ไป
[บางครั้งผมก็แบ่งเงินบริจาคหลายๆคน
แต่ไม่เคยบริจาคครบทุกคนเลยสักครั้ง]

ขณะที่ซื้อขนมมาฝากเพื่อนที่ทำงาน
ผมเกิดสงสัย และตั้งคำถามกับตัวเองว่า
ทำไมเราไม่บริจาดให้ทุกๆคนเท่ากัน
อะไรทำให้เราเลือกบริจาคคนนั้น ไม่บริจาคคนนี้
แล้วทำไมเราไม่เอาเงินที่กำลังซื้อขนมฝากเพื่อนร่วมงาน
ไปบริจาคให้คนที่เขายังลำบาก และต้องการมันมากกว่า
ทั้งๆที่เพื่อนร่วมงานเราก็คงมีความสามารถซื้อทานเองได้
หรือว่าลึกๆแล้ว เราหวังผลจากน้ำใจที่เราหยิบยื่นให้คนอื่น
บางที ผมอาจจะพยายามเป็นคนดี เพื่อให้คนอื่นเห็น
ไม่ได้เป็นคนดีเพราะเชื่อมันในความดี




- ๓ -



ผมอาจจะตั้งคำถามบ่อย
บางคนอาจจะเบื่อกับการตั้งคำถาม
บางคนอาจจะบอกว่าการทำแบบนี้ เป็นพวกคิดมาก
แต่ผมกลับเชื่อว่า มันเป็นส่วนหนึ่งของการเข้าใจตัวเอง
การตั้งคำถาม เป็นคนละเรื่องการกังวล

ตั้งคำถามกับมันสิ !
ตั้งคำถามคำสิ่งที่เราเป็น
ตั้งคำถามกับสิ่งที่เราทำ
ตั้งคำถามกับสิ่งที่เราคิด
ตั้งคำถามกับสิ่งที่เราเชื่อ
ตั้งคำถามกับสิ่งที่เราชอบ
ตั้งคำถามกับสิ่งที่เราเกลียด

แม้บางอย่างเราอาจจะยังไม่ได้คำตอบ
แต่อย่างน้อยเราก็จะรู้สึก

แล้ววันหนึ่งคำตอบ อาจจะวิ่งมาหาเราเอง
ซึ่งมันก็คงไม่ใช่คำตอบสุดท้าย แน่นอน

เพราะโลกนี้ มันไม่ได้ง่ายขนาดนั้น