2550

ทั้งๆที่รู้และเข้าใจ
เวลามันเดินไป
ปีใหม่ ปีเก่า
ถูกกำหนดขึ้นมา
ไม่ต่างกันระหว่างพระจันทร์ตกในวันสุดท้ายของปี
หรือพระอาทิตย์ของปีใหม่ขึ้นมา
แต่ก็อดให้ความสำคัญกับมันไม่ได้

ฉันก็เป็นมนุษย์อย่างนี้แล

ปีใหม่นี้
ฉันวางแผนใว้มากมาย
อยากไปท่องเที่ยวที่โน้นที่นี้

ท้ายที่สุดก็จบลงที่ กลับบ้าน
เหมือนทุกๆปี


วันที่ 28 ธันวาคม
ฉันต้องตื่นแต่เช้ามากๆ
ไปถึงสุวรรณภูมิตีสี่
ดูเหมือนว่ามันยังเป็นสุวรรณภูมิภาคกลางคืน

แล้วฉันก็ถึงปลายทางตอน 8 โมงเช้า
ตรงกลับบ้าน

แล้วเหมือนวันเวลาของฉันก็หายไป

รู้ตัวอีกทีวันที่ 3 มกราคม
ฉันถึงสนามบินประมาณ 3 ทุ่ม
เพื่อรอเครื่องที่ถูกเปลี่ยนเวลาจากสามทุ่มครึ่ง
เป็นห้าทุ่มครึ่ง

และก็เหมือนทุกๆครั้งที่ฉันเดินทางด้วยเครื่องบิน
ฉันต้องเจอคนรู้จัก

ปี 2550 เริ่มต้นวันที่ 4 มกราคม
กลางวันสะสางงาน
ตกเย็นสังสรรค์กับเพื่อนฝูง
ตระเวนกินอาหารตามที่โน้นที่นี่
วงจรชีวิตคล้ายๆกันในทุกๆวัน

ดูเหมือนว่าปีใหม่ปีนี้
อารมณ์ประมาณปีใหม่ที่เกิดสึนามิ
คนส่วนใหญ่ไม่ค่อยแน่ใจว่าปีที่จะถึง
มันจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง

ฉันเองก็ไม่รู้ว่าจะต้องเจอกับอะไรบ้าง
ในวันข้างหน้าที่จะมาถึง
ฉันเพียงแต่เตือนตัวเองเสมอๆ
ชีวิตไม่จำเป็นต้องแห้งเหี่ยว
แต่ก็ไม่ต้องถึงกับสุรุ่ยสุร่าย
ใช้ชีวิตอย่างระวัง รู้ให้เท่าทันตัวเอง
หาจุดพอเพียงของตัวเองให้เจอ
แล้วก็ยึดจุดนั้นใว้

เหลือจากนั้น
อะไรจะเกิด
ก็ต้องเจอ



ปล.

สิ่งหนึ่งที่ฉันกะลังตั้งใจจะทำ
แต่ยังไม่ได้สำเร็จซะที
คือการเขียนโปสการ์ดไปสวัสดีเพื่อนๆ
ฉันเริ่มด้วยการซื้อแสตมป์มายี่สิบดวง
กะลังทยอยเลือกรูปที่จะไปอัด
แล้วทำโปสการ์ดเอง เขียนถึงมิตรสหาย

หวังว่าปีนี้จะทำสำเร็จ