สำรวจความต้องการ

อยากได้กล้องใหม่
ความต้องการหลักๆ คือ
กล้อง DSLR
ตัวที่เล็กๆ เบาๆ
ประมาณว่า เวลาใช้
ไม่ดูเอิกเกริกเกินไป

CANON 400D
คือตัวที่หลายคนแนะนำ
หลายวันมานี้
จึงทำการเดินสำรวจข้อมูล
ราคากล้องหิ้วก็ 29760 บาท
ถ้าประกันศูนย์ก็ 33500 บาท


ตอนนี้ก็เลยนั่งคิด นอนคิด เดินก็คิด
ตกลง ตรู จะถอยดีไม๊

แล้วน้ำหนักขนาดนี้
หากไปเดินป่า
มันจะเป็นภาระขนาดไหน

แล้วถ้าเป็นทริปง่ายๆสบายๆ
มันจะคล่องตัวไหวฟระ

ตกลงกล้องที่เหมาะกะการเที่ยวแบบตรู
มันควรเป็นยังไงฟระเนี่ย

3 หมื่นกว่า
ลงทุนมากเกินไปไหมฟระ


คิดเลยไปถึงว่า

ตกลงตรู
จะถ่ายรูปไปทำไมฟระ


ไม่ได้คำตอบสักอย่าง


รู้แต่ว่า
ถ้าไปเที่ยวก็ต้องถ่ายรูป
เพราะล่าสุดที่ไปเที่ยวแล้วไม่มีกล้อง
มันรู้สึกแปลก แปลก
คล้ายๆ กับว่า
ไม่มีหลักฐานว่าไปมาแล้ว



[ข้อความข้างต้นทั้งหมด ยังคิดไม่เสร็จ]




พอวันนี้มีเวลา
ก็เลยมานั่งคิดต่อ

ถ้าไปเที่ยวแล้วต้องถ่ายรูป

ผมเริ่มรู้สึกแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่
แล้วทำไมต้องรู้สึกแบบนี้
แล้วการรู้สึกแบบนี้ มันเป็นการยึดมั่นถือมั่นไหม

ฟังดูเหมือนคนคิดมาก
แต่ผมสนุกกับการคิดมากแบบนี้แล


ผมเริ่มรู้สึกเมื่อไหร่ว่า
เวลาไปเที่ยวต้องถ่ายรูป

ไม่ช่ายสมัยประถมแน่ๆ
เพราะสมัยนั้นไม่ได้เที่ยวไหนเลย
แม่ไม่ชอบไปเที่ยวไหน - อ้างแม่
ส่วนผมก็ชอบนอน

มัธยมต้น หรือเปล่า
เพราะตอนนั้นสมาชิกวงโยธวาฑิต
[ซึ่งผมถูกบังคับให้เป็น]
จะต้องไปแสดงตามที่โน่นที่นี่
ถือเป็นการทัศนศึกษาไปในตัว
เพื่อนๆ บางคนก็มีกล้องไปด้วย
ผมก็มีแค่หน้าที่อยู่เฉยๆ
รอคนอื่นถ่าย แล้วชอบรูปไหนก็ค่อยจ่ายค่าอัด
ซึ่งตามที่จำได้ ไม่ค่อยมีสักเท่าไหร่

มัธยมปลาย ตัดไปได้เลย
โรงเรียนใหม่ เพื่อนใหม่
ที่เอาแต่เรียน เรียน เรียน
สองปีที่นั่น มีแค่งานเลี้ยงปีใหม่ของห้อง
ซึ่งมีรูปนิดหน่อย

ฉะนั้น คำตอบมันน่าจะเริ่มที่มหาวิทยาลัย
เปิดเทอมแรกๆ ช่วงกีฬามหาวิทยาลัย
ได้ติดสอยห้อยตามเขาไปเที่ยวภูกระดึง
พวกพี่ๆที่นำทีม ต้องถ่ายรูปมาเขียนสารคดี
ตากล้องมีเยอะแยะ

กลับมาเราก็นั่งดูรูปกันสนุกสนาน
แลกกับการดูรูปของกลุ่มอื่นๆในชมรม
ที่แยกย้ายกันไปเที่ยว

แต่ผมก็ไม่เคยคิดจะซื้อกล้องเป็นของตัวเอง
ไม่ได้รู้สึกว่ากล้องเป็นเรื่องจำเป็นเลย

แต่ชอบดูรูป และฟังเรื่องเล่า
จากเพื่อนๆ พี่ๆ

จนกระทั่งผมเริ่มเที่ยวคนเดียวนั่นแหละ
กล้องตัวแรกก็เป็นกล้องฟิล์มง่ายๆ
กดอย่างเดียว ไม่มีอะไรเลย
ความรู้สึกตอนนั้นคือ
ผมต้องการถ่ายรูปใว้ประกอบความจำ

แล้วกล้องตัวถัดมาก็เป็น Canon A60
กล้องดิจิตอล เพราะอยากประหยัด
ต้องการถ่ายเยอะๆ ไม่อยากพกฟิล์ม
แถมไปเที่ยวคนเดียวตั้ง 9 วัน
แล้วก็ซื้อก่อนเดินทางหนึ่งวัน

หลังจากนั้นก็ใช้ตัวนี้มาตลอด
ไปไหนมาไหน ก็ถ่าย ถ่าย ถ่าย

ครั้งหลังๆก็เริ่มรู้สึกว่า
ทำไมรูปของเพื่อนมันสวยกว่าของเราฟระ
ในเมื่อพัฒนาฝีมือไม่ได้
ก็พัฒนาอุปกรณ์ดีกว่า

ลังเล ลังเล
อยากได้กล้อง DSLR มานาน
แต่ก็ยังไม่ตัดสินใจซื้อ

เพราะยังมีหนอนตัวเก่า
ที่ใช้งานได้อยู่
จนกระทั่งมันหมดอายุขัย

ตอนนี้เลยไม่มีกล้อง
แต่ก็ปลอบใจไปว่า
ลองใช้กล้องจากมือถือดู
เพราะว่ามันกลับไปสู่จุดเริ่มต้น
ถ่ายรูปเพื่อประกอบความจำ

แต่ตอนนี้ก็มั่นใจแล้วว่า
หลายสิ่งหลายอย่างได้เปลี่ยนไปแล้ว
ความเคยชินมันถูกสร้าง
จนกลายเป็นความจำเป็นไปแล้ว

แสดงว่า
ผมเริ่มรู้สึกมาตั้งแต่สมัยละอ่อน
ว่าเวลาไปเที่ยวต้องถ่ายรูป

งั้นคำถามต่อเนื่องคือ
แล้วมันแก้ไขได้หรือเปล่า
จำเป็นต้องแก้ไขไหม

เพราะมันมีหลายครั้ง ที่ผมรู้สึกว่า
ช่วงเวลาดีๆทั้งหลายนั้น
แทนที่ผมจะสัมผัสมันโดยตรง
ผมกลับเห็นมันผ่านเลนส์ ซะงั้น

ยังไม่มีคำตอบสำหรับทุกข้อสงสัยหรอก
ปล่อยให้คำถามมันค้างใว้อย่างนี้แหละ
เดี่ยวความรู้สึกมันจะตอบผมเอง

ผมเชื่อแบบนี้เสมอ

และตอนนี้ความรู้สึกมันก็ชัดเจนว่า
ผมต้องการกล้องใว้ถ่ายรูป
กล้องที่เป็นกล้องจริงๆ

ส่วนจะเป็นกล้องรุ่นไหน
ราคาเท่าไหร่

ค่อยว่ากันอีกที