ต อ น เ ย็ น

วันจันทร์

ไปทานข้าวกับเพื่อน
เป็นเพื่อนกลุ่มที่เคยไปเที่ยวนครวัดด้วยกัน
ไม่ได้เจอกันหลายปีแล้ว ตั้งแต่เที่ยวเสร็จ
ได้ยินแต่ข่าวคราวว่า คนนั้นไปเที่ยวที่โน้น
คนโน้นไปเที่ยวที่นี้





วันอังคาร

ไปออกกำลังกาย
ไม่อยากเรียกว่าการออกกำลังกายสักเท่าไหร่
เพราะเหมือนแค่ไปขยับตัวพอให้เหงื่อออก
ยังหาแรงบันดาลใจใหม่ไม่ได้
จึงเริ่มวางแผน Mi-II : Everate Base Camp




วันพุธ

ไปทานข้าว
สมาชิกคือ คนสนิทของเซอร์ไพรส์
สาวแบงค์ที่ขับรถเหยีบเท้าเด็กปั้ม ข้าพเจ้า และ พี่แจ๋ว
นั่งโม้กันจนดึกจนดื่น กว่าจะได้นอนก็ตีสอง
ถือเป็นวันที่นอนดึดที่สุดในรอบเดือนนี้

เรื่องหนึ่งที่ติดใจคือ นักเขียนแบบพี่แจ๋วกับการเล่นหุ้น
ดูไม่ค่อยเข้ากันยังไงไม่รู้




วันพฤหัส

อาการง่วงนอนยังอยู่
แรงบันดาลใจของการออกกำลังกายยังไม่เกิด
ก็เลยกลับไปนอน ตั้งใจใว้
แต่ความจริงกลับไปก็นั่งดูรูป
แล้วก็รู้สึกว่า ชอบรูปที่ตัวเองถ่าย
ทั้งๆที่สมาชิกที่ไปด้วยกัน แต่ละคน ถ่ายรูปเก่ง
รูปที่เขาถ่ายออกมาก็สวยๆ แต่ข้าพเจ้ากลับชอบรูปที่ข้าพเจ้าถ่าย
โดยเฉพาะภาพเดี่ยวของเพื่อนๆ ที่ข้าพเจ้าถ่ายใว้
อาจเป็นเพราะว่ารูปที่เราถ่าย คือรูปที่เราอยากเห็น
วิธีการมองภาพของเราเป็นแบบนี้ ภาพที่เราชอบมันจึงน่าจะเป็นแบบนี้
เคยนั่งคิดเล่นๆว่า ถ้าเราถายรูปด้วยเทคนิคที่เก่งกว่านี้
รูปที่ออกมาจะน่าพึงพอใจมากกว่านี้หรือเปล่า
ประกอบกับว่า เมื่อการถ่ายรูปด้วยสัญชาติญาณเดินมาจนสุดทาง
เราก็ต้องทำการพัฒนาเทคนิค หาความรู้ เผื่อว่าฝีมือจะดีขึ้น
รูปที่ออกมาจะได้ดั่งใจเรามากขึ้น อาจจะไม่ได้สวยแบบคนอื่น
แต่สวยในแบบที่เราอยากเห็น ว่าแล้วก็เลยไปหาหนังสือมาอ่าน
วิธีการวัดแสง ความกว้างของรูรับแสงคืออะไร
ความเร็วชัตเตอร์คืออะไร พร้อมทั้งอ่านคู่มือ
เจ้ากล้องโบราณที่ซื้อมาสามปี เสียและซ่อมไปแล้ว
[เพิ่งได้อ่านคู่มือ ตลกดีไม๊ละ]
อ่านไปอ่านมาก็เลยนอนดึกอีกวัน




วันศุกร์


จะนั่งรถทัวร์ไปกระบี่
จะไปทดลองฝีมือการถ่ายรูป
แล้วค่อยมาดูกันว่ามันพัฒนาไปถึงไหน
ขึ้นภู สู่ยอดดอย หรือออกทะเล 555