ศรัทธา

ข่าวเหตุการณ์เหยียบกันตายของผู้ไปประกอบพิธีฮัจย์ ณ.นครเมกกะ
ทำให้ฉันเกิดคำถามขึ้นในสมอง สร้างตะกอนขึ้นในใจ

ทำไมมันจึงเกิดขึ้น ?
ทำไมต้องกำหนดให้ทุกคนต้องไปอยู่ที่นั่นในวันนั้น ?
ขอเน้นว่าทุกคนที่ไปประกอบพิธีฮัจย์จะต้องไปที่นั่นในวันนั้น
ไปเพื่อขว้างเสาหิน

มันเป็นคำถาม และตะกอนที่ไม่ควรจะมี
มันเป็นคำถาม และตะกอนของคนรู้น้อย
มันเป็นคำถาม และตะกอนของคนที่ศรัทธาอ่อนแอ

คำตอบมันจะเหมือนกันไหม
ในกรณีที่ปาเลสไตน์ยังไม่มีที่จะอยู่ แต่อิสราเอลเจริญรุ่งเรือง

คำตอบมันจะเหมือนกันไหม
ในกรณีที่อิรักย่ำแย่ แต่อเมริกาก็ยังชูคอดุจพญาอินทรีย์

คำตอบมันจะเหมือนกันไหม
ในกรณีมุสลิมในอัฟริกากำลังจะอดตาย

คำตอบมันจะเหมือนกันไหม
ในกรณีที่ภาคใต้ยังฆ่ากันดุจผักปลา

แต่เชื่อเถอะ เดี่ยววันนี้
ตอนที่ฉันไปฟังเทศนา
เขาก็ย่อมมีคำตอบดีๆ
ออกมาให้ได้ยินเสมอๆ

คำตอบที่ไม่ต่างจากคำปลอบใจ

เราทำตัวไม่ดี
เราจึงถูกลงโทษ
เรากำลังถูกทดสอบ
เราต้องอดทน
เรา...
เรา...
เรา...
และก็เรา

ความผิดทั้งหมดมันอยู่ที่เรา

ตกลงเราเริ่มผิดตั้งแต่ตอนไหนกันแน่


11.48 ศุกร์ 13