อ๋อ ..... เต้นกลางสายฝน นี่เอง

เพิ่งสังเกตุได้สักพักนึงว่า
ข้าพเจ้ามีคำพูดที่ติดปากคำใหม่
คำว่า อ๋อ

หากมีใครคุยอะไร ข้าพเจ้ามักเริ่มด้วยคำนี้เสมอ
อ๋อ ...
พูดราวกับว่า ข้าพเจ้าเพิ่งนึกได้ ข้าพเจ้าเพิ่งประจักษ์แจ้ง

จริงๆ อาการ อ๋อ เนี่ย ไม่ได้เป็นเฉพาะกับคำพูดหรอกนะ
มันลุกลามไปถึงความคิด ความรู้สึก
บางทีเหตุการณ์ผ่านไปนานแล้ว เพิ่งเข้าใจ เพิ่งรู้สึก
หรือบางที่ จู่ๆ ก็เกิด อ๋อ ขึ้นมาซะงั้น

อย่างเมื่อวาน

เดินออกจากออฟฟิศ
กำลังรอลิฟท์อยู่ที่โถ่งหน้าลิฟท์ ซึ่งปราศจากผู้คน
ข้าพเจ้าก็ฆ่าเวลาระหว่างรอ
ด้วยการกระโดดไปมา ตามแฉกของดวงดาว
ตามประสาคนเพียนๆ
(คือ พื้นที่โถ่งลิฟท์ เขาทำเป็นรูปดาวอะนะ)
ตอนนั้นข้าพเจ้าก็เพลินดีนะ
จนพี่ทำงานมองออกมาจากออฟฟิศ
ข้าพเจ้าก็เขินเล็กน้อย

ครั้นพอลิฟท์เปิด
แล้วข้าพเจ้าเข้าไปยืนข้างใน ก็นึกถึง Alice
สาวน้อยผู้เต้นบ้าบอคนเดียวกลางสายฝน
แล้วข้าพเจ้าก็เข้าในขึ้นมาทันทีว่า ผู้กำกับใส่ฉากนั้นมาทำไม
ผู้กำกับต้องการจะบอกว่า อลิซ คือสาวน้อยผู้รู้สึกโดดเดี่ยว
แต่เป็นความโดยเดี่ยวที่ไม่รันทด เป็นความโดดเดี่ยวที่ไม่เดียวดาย
เพียงแค่ อลิซ ไม่รู้จะเอาความสุขไปแบ่งปันกับใคร ก็เท่านั้น

เมื่อรู้สึก อย่างนี้ ทำให้ข้าพเจ้ายิ่งชอบหนังเรื่องนี้เข้าไปอีก
Hana & Alice หนังของ จุนจิ อิวาอิ
หนังที่ข้าพเจ้าผ่านการดูไปนานมากๆ แล้ว

แล้วข้าพเจ้า ก็นึกชมผู้กำกับว่า
เขารู้ได้ไงว่า คนโดดเดี่ยวเป็นยังไง
หากเขาไม่เคยผ่านมันมาก่อน

อ๋อ เขาต้องเคยเป็นแน่ๆ