ไม่มีโทรศัพท์ และเครื่องปรับอากาศ : วรพจน์ พันธุ์พงศ์

เราเกิดมาอย่างโดดเดี่ยว
และตายไปโดยลำพัง

การอยู่คนเดียวเป็นศิลปะขั้นต้นๆ
ที่ทุกคนต้องเรียนรู้

แม้คนที่มีความจำสั้นที่สุด
เขาก็ต้องมีทางผ่าน
ที่ไม่มีวันหลงลืม

เบาบางหรือหนักหนาสาหัส
ทว่าทุกชีวิตมีห้วงโมงยามแห่งความทุกข์ร้อน
เมื่อยิ่งโตเราก็ยิ่งพบว่ามีความทุกข์มากกว่าความสุข
มีความทรงจำเจ็บปวดเกาะกุมกินพื้นที่ในหัวใจ
มากกว่าความสนุกสนานเบิกบาน

อาการบาดเจ็บไม่ได้หมายความเฉพาะผู้ป่วย
หรือคนมีบาดแผล
แท้จริงแล้วเราอาจจะบาดเจ็บไม่แพ้กัน
กระทั่งบางรายอาจถึงขั้นโคม่า
แม้ว่าจะไม่เห็นเลือดสักหยด

บาดแผลบางชนิด
ก็ไม่ได้เกิดจากความผิดบาปของเรา


โลกมันเป็นเช่นนี้

โลกมีคำถามมากมายที่ยังไม่มีคำตอบ

หลายคนอาจจะบอกว่า
การเดินทางเป็นมรรคาวิถีแห่งแสงสว่าง
เป็นการเปิดโลกทัศน์
เปิดโอกาสไปสู่สิ่งใหม่ที่ดีกว่า

คนเราต้องให้คุณค่ากับอะไรบางอย่าง
มันเป็นเส้นทางการพัฒนาตัวเอง เป็นวิถี
คนเราไม่มีทางเติบโตทางความคิด จิตวิญญาณ
ถ้าไม่นับถือศรัทธาสิ่งใดเลย
คุณค่าบางอย่างเกิดขึ้นเสมอ เมื่อเราทุ่มเท อุทิศเวลา
และความตั้งใจให้กับอะไรบางอย่าง

ยิ่งการศรัทธาต่อตัวเองจำเป็นมากต่อการมีชีวิต

ปราชญ์ที่แท้และสุดยอดนักเดินทาง
มีความอ่อนน้อมถ่อมตน

บางครั้ง
เพราะคนเราอยู่นิ่งๆนานๆเข้าก็อยากเดินทาง
ครั้นเมื่อตระเวนร้อยเอ็ดเจ็ดย่านน้ำจนเหนื่อยล้า
ก็อาจปรารถนาที่ทางสงบๆ เรียบง่าย
แม้กระทั่งความซ้ำซากจำเจ

โลกมันเป็นอย่างนี้
โลกนี้ไม่เคยมีคำตอบที่ถูกต้องสำหรับทุกคน

คนเราทุกวันนี้วิ่งตลอดเวลา
วิ่งไปกับความคิด ความรู้สึก
วิ่งมากๆเข้าก็เหนื่อย

ตลอดเส้นทางชีวิตที่ผ่านมา
เราสร้างและทิ้งอะไรไปบ้าง
ทั้งตั้งใจและไม่ตั้งใจ
ไม่ใครก็ใครที่ต้องพลาดทำผิด

ณ.จุดสุดท้าย
ความสุข
ที่เราเชื่อว่าอยู่บนฝากฟ้าและดวงดาว
แท้จริงมันอยู่บนพื้นดินธรรมาดา

มีสักครั้งไหมที่เราให้เวลาหันกลับไป
กอบเก็บร่องรอยความคิดความเชื่อในวัยหนุ่มสาว

ปัญหาคือเราออกเดินทางกันมาไกลแสนไกล
แม้อยากหันหลังกลับ
ทว่าร่องรอยของบางเส้นทางก็เลือนรางเหลือเกิน

ทุกคนมีความสุขได้
ถ้าเข้าใจและบริหารเงื่อนไขที่มีอยู่
ให้เป็นไปตามครรลองที่ควรจะเป็น

ทุกคนมีพื้นที่และความพอดี
ที่จะใช้ชีวิตได้ตามอัตภาพ



- - - - -

ไม่มีโทรศัพท์ และเครื่องปรับอากาศ : วรพจน์ พันธุ์พงศ์
สำนักพิมพ์ Open

Why can't we spent only 5 minutes
to write something for our friend?