ไดโนเสาร์

วันเสาร์

ตื่นนอนประมาณเก้าโมง
ผิดจากความตั้งใจใว้มาก

สิบโมง เพื่อนโทรมาชวนไปกินข้าว
แต่ปฏิเสธไปเพราะรับปากนัดกับอีกกลุ่มหนึ่ง

บ่ายสาม โทรไปหารุ่นพี่กลุ่มโลเลและเลื่อนลอย
ถามสถานที่นัดหมาย
รุ่นพี่บอกว่าจะโทรมาคอนเฟิร์มเวลาและสถานที่อีกที
เลยออกไปเดินเล่นที่สยามพารากอน
เดินไป เดินมา เจอร้าน kinokuniya
ร้านหนังสือขนาดใหญ่ ทำให้นึกถึงร้านดวงกมล
ที่ซีคอนแสคว์สมัยก่อน
ไม่รู้ว่าร้านนี้จะไปรอดไม๊

เดินไปเดินมา
รอโทรศัพท์
เมื่อเริ่มแน่ใจแล้วว่านัดนี้เลื่อนลอยแน่ๆ
จึงเดินไปซื้อตํ๋วหนังเรื่อง kingkong ที่สกาลา
จะดูหนังแบบนี้ต้องดูโรงแบบนี้เท่านั้น
ไม่งั้น ไม่เข้ากัน

หนังเริ่มทุ่มครึ่ง กว่าจะจบก็สี่ทุ่มครึ่ง
ถือเป็นสามชั่วโมงที่ค่อยข้างไปทางผิดหวัง

สงสัยว่าท่านผู้กำกับคงหนีเงาของตัวเองไม่รอด
ดูยังไงมันก็ ลอร์ด ออฟ เดอะริง ภาค ผจญ เกาะคิงคอง ชัดๆ
นี้ยังไม่นับรวมบทหนังที่หลวมโพลก
อย่าง ทำไมคิงคองมีอยู่ตัวเดียว ทั้งๆที่ไดโนเสาร์เดินกันเพ่นพ่าน
หรือ ตอนแรกๆ ที่ขึ้นเกาะขนาดมีปืนยังเกือบไม่รอด
พอผ่านไปสักหน่อยตัวเปล่าวิ่งผล่อเลย ...งง

หรือว่านี่คือธรรมเนียมของคนฮอลลีวูดไปแล้ว
หลังจากประสบความสำเร็จแล้วก็
ให้รางวัลกับตัวเองโดยการทำหนัง(หรือเล่นหนัง)ที่เน้นแต่เงิน

เสร็จจากดูหนังก็เลยไปเดินดูของที่คลองถม
คนเยอะมากๆ เพราะอากาศเย็นมากๆ



วันอาทิตย์

ตั้งใจว่าจะไปฟังบรรยายเรื่อง
อาหารของผู้ป่วยโรคไต
ที่โรงพยายาบาลสงฆ์
เสร็จแล้วก็จะเลยไปดูการประกวดวงโยธวาฑิต ที่สนามศุภฯ
อยากรู้ว่าปีนี้แต่ละวงเป็นยังไงกันบ้าง
แต่จนแล้วจนรอด ก็ไม่ได้ไป

เริ่มต้นวันด้วยการส่งผ้าซัก
เอากล้องไปส่งซ่อมที่พันทิพย์

แล้วก็กลับมาห้องเพื่อเอาคอมพ์กลับไปส่งซ่อมที่พันทิพย์
ต้องใช้เวลาซ่อมสองชั่วโมง
จึงเดินดูมือถือที่มาบุญครอง
ตั้งใจว่าจะเปลี่ยนมือถือซะที
หลังจากใช้เครื่องปัจจุบันมากว่าหกปี

มือถือมันพัฒนาไปเกินกว่าความต้องการใช้จริงๆ
อยากได้เครื่องที่ฟังวิทยุได้ ฟังเอ็มพีสามได้ก็ยิ่งดี
ไม่เน้นเสียงเรียกเข้า มีกล้องหรือไม่มีก็ได้
เดินหาซีเมนส์ แต่ไม่ปรากฏในท้องตลาดเลย
สงสัยหลังจากโดนเทคโอเวอร์ก็หยุดทำตลาดแน่ๆ
สุดท้ายก็เลือกไม่ได้จริงๆ ก็เลยแก้ปัญหาด้วยการซื้อแบตใหม่
แก้ปัญหาเฉพาะหน้าไปก่อน

กลับไปที่พันทิพย์เพื่อรับคอมพ์
ปรากฏว่าเมนบอร์ดเสีย
มีทางเลือกสองทางคือ
ซื้อเมนบอร์ดใหม่ ซึ่งจะใช้กับเรมโบราณของเราไม่ได้
หรือซื้อเมนบอร์ดเก่า(มือสอง)เพราะรุ่นโบราณขนาดของเรา
ไม่มีของใหม่ขายในต้องตลาด
สุดท้ายก็เลยเลือกซื้อของเก่า
แล้วก็นับเวลาถอยหลังเพื่อรอเวลาเสีย

กลับมานั่งนึกๆดู
เรานี่มันไดโนเสาร์จริงๆ
กล้องล้าสมัย
คอมพ์ก็โบราณ
มือถือยิ่งโบราณกว่า

หรือ
ถึงคราวต้องสังคยนาใหม่ซะที


อ้อ
รู้สึกดียังไงบอกไม่ถูก
เหมือนต่อไปก็ไม่ต้องพึงใครสักเรื่องนึง
สามารถจัดการทุกเรื่องด้วยตัวเอง
รู้สึกขนาดนั้นเลยแหละ
เวอร์หน่อยๆ


หมายเหตุ

1. คอมพ์เสียมากว่าสามเดือน
รอให้เพื่อนมาซ่อมให้
รอมาสี่เดือน
นานกว่าคอมพ์เสียอีก


2. ที่ไม่ได้เอาคอมพ์ไปตั้งแต่รอบแรก
เพราะไม่กล้า ต้องเดินไปสำรวจสถานที่ก่อน
เพื่อความแน่ใจ