บางอย่างที่ไม่มีวันถูกทำลาย

- ๑ -

สิ่งมีชีวิตทุกชนิด
จะมีเรื่องเล่าหรือไม่
ฉันไม่แน่ใจ
แต่มนุษย์ทุกคนมีเรื่องเล่า
และเป็นเรื่องเล่าเฉพาะตัว

เรื่องเล่าของ คู่รัก ในเรื่อง
หญิงสาวผู้หวาดกลัวความสุข
ก็เช่นกัน

ภายใต้ภาพ
ซึ่งหากมองจากภายนอกคือ

ฝ่ายชายย่างเข้าอายุสามสิบ
ทำงานเป็นผู้ช่วยในคลินิกเฉพาะทางแห่งหนึ่ง
ซึ่งเป็นคลินิกที่ให้คำปรึกษาสำหรับเด็ก

ฝ่ายหญิงอายุสามสิบสาม แต่หน้าเด็ก
เคยเป็นครูสอนเต้นแอร์โรบิกส์
ก่อนที่จะไปเรียนการฝังเข็มและรักษาโดยลมปราณ
และได้เปิดสถานบำบัดตามที่ได้ร่ำเรียนมา

เรื่องเล่าของทั้งสองคนจะเป็นเช่นไร
ยากเกินจะตอบคำถามนี้จริงๆ

ภายใต้ความปกติ
อาจจะมีร่องรอยของความไม่ปกติ

และภายใต้ภาพที่แปลกประหลาด
หากมองรายละเอียด จะพบว่า
ก็ไม่เห็นจะมีอะไร



- ๒ -

อยากแนะนำให้อ่านคู่กัน สำหรับ
"ร้านชำ สำหรับคนอยากตาย" และ
"หญิงสาวผู้หวาดกลัวความสุข"

แม้จะถูกเขียนขึ้น ต่างกรรม ต่างวาระ
จากคนละฝั่งโลก
แต่ทั้งสองเล่มก็กำลังกล่าวถึงเรื่องเดียวกัน

เรื่องราวของครอบครัวเจ้าของร้านชำ
เล่าในแบบประชดประชัน ตามแบบฉบับคนฝรั่งเศส
และเรื่องของคู่รัก ใน หญิงสาวผู้หวาดกลัวความสุข
เล่าในแบบของ โยชิโมโต บานานา
น้ำเสียงนิ่งๆ เรียบ ตามรูปแบบของวรรณกรรมญี่ปุ่น

ไม่ว่าจะชอบการช่างประชดแบบร้านชำ
หรือการเล่าแบบนิ่งๆ เรียบๆในหญิงสาวผู้หวาดกลัวความสุข
ก็น่าอ่านทั้งสองเล่ม





- ๓ -


มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่มีเรื่องเล่า
เพียงแต่
มีใครพร้อมจะรับฟังหรือไม่
ก็เท่านั้นเอง